راستگویی
راست گويى یکی از صفات پسندیده و اخلاق حسنه است که در روایات و فقه به آن پرداخته شده است.
محتویات
معنای لغوی راستگویی
راست گويى، مقابل دروغ گويى است.
راستگویی در فقه
از آن به مناسبت در بابهاى اجتهاد و تقلید، حج و تجارت سخن گفته اند.
احکام راستگویی
خصلت برجسته
راست گويى، واجب و از خصلتهاى برجسته مؤمنان است که در آیات و روایات فراوانى بر آن تأكيد شده است. [۱] [۲] [۳] امام صادق عليه السّلام مىفرمايد: هرکس زبان ش راست بگويد، عمل ش پاکیزه مىشود. [۴]
راستگویی مذموم
راستگويى در صورتى که موجب فتنه و فساد گردد، جایز نيست و مبغوض خداوند است. [۵]
گفتار مسلمان
گفتار مسلمان همچون رفتار او حمل بر صدق و راستى مىشود، مگر آنكه خلاف آن ثابت گردد [۶] [۷]
جدال مُحرم
بنا بر قول مشهور،کفاره جدال در حال احرام در صورتى که متعلقش سخن راست باشد و سه بار تكرار گردد،یك گوسفند است. جدال کمتر از سه بارکفاره ندارد. برخى، در اين صورت تنها توبه و استغفار از آن را واجب دانسته اند. [۸]
راستگویی در بیع
در بیع مرابحه [۹] و مواضعه [۱۰] بر فروشنده واجب است با صداقت، خريدار را از قیمت خريد مطلع سازد.
راستگویی در مرجحات
از مرجحات باب تعارض، راست گوتر بودن یكى از دو راوی نسبت به ديگرى است .
منبع
فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت، ج۴، ص۳۲.