نمایش مبدأ برای آثار کفر

در [[قرآن کریم]] برای [[کفر]] پیامدهایی بیان شده است که برخی از این پیامدها مربوط به رفتار درونی [[انسان]] و بعضی دیگر راجع به رفتار برونی انسان می باشد که در ذیل می‌آوریم.

==دنیامداری==

گستره دید [[کافران]] از جهان مادی فراتر نمی‌رود و از همین رو زندگی دنیایی برای آنان بسیار گیرا و فریبا است؛ تا آن پایه که هر چه می‌کنند، [[دنیا]] و مظاهر دنیوی را هدف‌ گرفته است. از این دیدگاه، ارزش‌های معنوی و خصلت‌های انسانی به چشم نمی‌آیند و قدری ندارند.
[[قرآن کریم]] نیز از این حقیقت یاد می‌کند و بیان می‌دارد که زندگی [[دنیا]] در [[چشم]] [[کافران]] آراسته شده است و آنان زندگی دنیوی را بر زندگی [[اخروی]] ترجیح می‌دهند. 

[۱] 


[۲] 


[۳]

==ولایت طاغوت==

از آن رو که [[کافران]] خداوند متعال را باور ندارند، دل به غیر می‌سپارند و خویشتن را از [[ولایت الهی]] [[محروم]] می‌سازند و در دام [[ولایت]] [[طاغوت‌]] ها گرفتار می‌آیند و به گمراهی در می‌لغزند. [[قرآن کریم]] از این حقیقت، چنین یاد می‌کند: «و کسانی که [[کافر]] شدند، سرورانشان، طاغوت‌اند که آنان را از روشنایی به سوی تاریکی‌ها به در می‌برند. آنان اهل آتش‌اند که خود، در آن جاودان‌اند.» 

[۴]

[[ولایت]] [[طاغوت]] تنها بدین معنا نیست که کسی در رکاب [[طاغوت]] به جنگ رَوَد؛ بلکه هر گونه پیروی و یاری و حتی بی‌تفاوتی و سکوت را در بر می‌گیرد.

==عدالت ستیزی==

[[عدالت]] ستیزی نشانه‌ای دیگر از '''کفر''' است که [[قرآن کریم]] از آن یاد می‌کند و [[کافران]] را بدین روی به [[عذاب]] دردناک [[قیامت]] وعید می‌دهد. 

[۵]

==حق پنداشتن باطل==

از نظر [[قرآن]] ، آنان که تن به [[باطل]] می‌دهند و از آن به [[دفاع]] بر می‌خیزند و از [[حق]] روی بر می‌تابند و اندیشه باطل خویش را به جامه [[حق]] در می‌آورند، دچار گونه‌ای [[کفر]] هستند. 

[۶] 


[۷]

==بهانه‌جویی و مسئولیّت‌گریزی==

[[مؤمن]] در برابر همنوعان خویش مسئول است و بنابر آموزه‌های اسلامی می‌باید خویش را در سرنوشت همکیشان شریک بداند و دست همکاری و همیاری به سوی آنان دراز کند. این فریضه اجتماعی تنها در سایه [[ایمان]] دینی لباس تحقّق بر تن می‌کند. آنان که خدا را باور ندارند و همه چیز را در زندگی این‌دنیایی بامعنا می‌یابند، تن به چنین مسئولیّتی نمی‌دهند و راه بهانه‌جویی در پیش می‌گیرند.
[[قرآن کریم]] درباره چنین کسانی می‌فرماید: «و چون به آنان گفته می‌شود: از آن رزقی که خدا به شما داده، [[انفاق]] کنید، کسانی که [[کافر]] شده‌اند به [[مؤمنان]] می‌گویند: آیا کسی را بخورانیم که اگر خدا می‌خواست -خود- او را [[روزی]] می‌داد؟!». 

[۸]

==غرور و اختلاف‌افکنی==

[[قرآن کریم]]، مغرور بودن و اختلاف انداختن میان [[بندگان خدا]] را از نشانه‌های [[کفر]] می‌شمارد 

[۹] 

آنان که به مبدأ و [[معاد]] [[ایمان]] ندارند و از تهذیب نفس گریزان‌اند، چون به قدرت و [[ثروت]] و هیبت می‌رسند، در بند غرور و [[طغیان]] اسیر می‌شوند 

[۱۰] 


[۱۱] 

و دیگران را به پیروی از خویش فرا می‌خوانند و در جامعه شکاف می‌اندازند.

==تجمّل‌گرایی و عشرت‌طلبی==

[[کافران]]، دنیا را خانه اوّل و آخر خویش می‌پندارند و همه سعی و همت خویش را برای بهره‌مندی از مواهب دنیوی به کار می‌گیرند. تنها در پی مرکب و مسکن و مال و منال و زن و فرزند هستند و در زندگی خویش، فقط لذت‌های جسمانی را می‌جویند. [[قرآن کریم]] در این باره می‌فرماید: «و کسانی که [[کافر]] شدند، از متاع زودگذر دنیایی بهره می‌جویند و همچون چارپایان می‌خورند و سر انجام، آتش [[دوزخ]] جایگاه آنان است.» 

[۱۲]

==تعصّب جاهلی==

[[حبّ ذات]] از غریزه‌های پایدار و جاندار [[انسان]] است.
[[اسلام]] نیز بدین غریزه اعتبار داده است و آن را نامشروع و غیر انسانی نمی‌انگارد؛ امّا تا آنجا که آدمی را در برابر [[حق]] جای ندهد و به باطل پیوند نزند. [[کافران]] بر اثر علاقه فراوان به خود و آنچه متعلّق به خویشتن می پندارند، به تعصب و حمیت جاهلانه گرفتار می‌آیند و بر حق پای می‌نهند و از عدالت می‌گذرند.
[[قرآن]] این صفت را سخت نکوهش می‌کند و از نشانه‌های '''کفر''' می‌داند. 

[۱۳]

==ناامیدی==

[[کافران]] از آن رو که به [[خدا]] و [[معاد]] [[ایمان]] ندارند، در تاریکی سر در گم‌اند. نه از خویش خبر دارند و نه به آینده امید می‌برند. آنان از امید به امدادهای الهی و گشایش‌های آسمانی محروم‌اند و در سختی‌ها و دشواری‌ها به نا امیدی و افسردگی دچارند. [[قرآن کریم]] نیز از زبان [[حضرت یعقوب]] -علیه السلام- [[ناامیدی]] و [[یأس]] را [[صفات]] [[کافران]] می‌خواند. 

[۱۴]

==منبع==

کتاب فرهنگ شیعه، ص۳۵-۳۷.

==پانویس==

[[رده:مقالات]]