آثار کفر: تفاوت بین نسخه‌ها
(صفحه‌ای تازه حاوی «در قرآن کریم برای کفر پیامدهایی بیان شده است که برخی از این پیامدها مربو...» ایجاد کرد) |
|||
| (۲ نسخهٔ میانیِ همین کاربر نمایش داده نشده است) | |||
| سطر ۵: | سطر ۵: | ||
گستره دید [[کافران]] از جهان مادی فراتر نمی‌رود و از همین رو زندگی دنیایی برای آنان بسیار گیرا و فریبا است؛ تا آن پایه که هر چه می‌کنند، [[دنیا]] و مظاهر دنیوی را هدف گرفته است. از این دیدگاه، ارزش‌های معنوی و خصلت‌های انسانی به چشم نمی‌آیند و قدری ندارند. | گستره دید [[کافران]] از جهان مادی فراتر نمی‌رود و از همین رو زندگی دنیایی برای آنان بسیار گیرا و فریبا است؛ تا آن پایه که هر چه می‌کنند، [[دنیا]] و مظاهر دنیوی را هدف گرفته است. از این دیدگاه، ارزش‌های معنوی و خصلت‌های انسانی به چشم نمی‌آیند و قدری ندارند. | ||
[[قرآن کریم]] نیز از این حقیقت یاد می‌کند و بیان می‌دارد که زندگی [[دنیا]] در [[چشم]] [[کافران]] آراسته شده است و آنان زندگی دنیوی را بر زندگی [[اخروی]] ترجیح می‌دهند. | [[قرآن کریم]] نیز از این حقیقت یاد می‌کند و بیان می‌دارد که زندگی [[دنیا]] در [[چشم]] [[کافران]] آراسته شده است و آنان زندگی دنیوی را بر زندگی [[اخروی]] ترجیح می‌دهند. | ||
| − | + | <ref> | |
| − | [ | + | [http://lib.eshia.ir/17001/1/33/212 بقره/سوره۲، آیه۲۱۲.] |
| − | + | </ref> | |
| − | + | <ref> | |
| − | [ | + | [http://lib.eshia.ir/17001/1/255/2 ابراهیم/سوره۱۴، آیه۲.] |
| − | + | </ref> | |
| − | + | <ref> | |
| − | [ | + | [http://lib.eshia.ir/17001/1/255/%D8%B6%D9%8E%D9%84%D8%A7%D9%8E%D9%84%D9%8D ابراهیم/سوره۱۴، آیه۳.] |
| − | + | </ref> | |
==ولایت طاغوت== | ==ولایت طاغوت== | ||
از آن رو که [[کافران]] خداوند متعال را باور ندارند، دل به غیر می‌سپارند و خویشتن را از [[ولایت الهی]] [[محروم]] می‌سازند و در دام [[ولایت]] [[طاغوت]] ها گرفتار می‌آیند و به گمراهی در می‌لغزند. [[قرآن کریم]] از این حقیقت، چنین یاد می‌کند: «و کسانی که [[کافر]] شدند، سرورانشان، طاغوت‌اند که آنان را از روشنایی به سوی تاریکی‌ها به در می‌برند. آنان اهل آتش‌اند که خود، در آن جاودان‌اند.» | از آن رو که [[کافران]] خداوند متعال را باور ندارند، دل به غیر می‌سپارند و خویشتن را از [[ولایت الهی]] [[محروم]] می‌سازند و در دام [[ولایت]] [[طاغوت]] ها گرفتار می‌آیند و به گمراهی در می‌لغزند. [[قرآن کریم]] از این حقیقت، چنین یاد می‌کند: «و کسانی که [[کافر]] شدند، سرورانشان، طاغوت‌اند که آنان را از روشنایی به سوی تاریکی‌ها به در می‌برند. آنان اهل آتش‌اند که خود، در آن جاودان‌اند.» | ||
| − | + | <ref> | |
| − | [ | + | [http://lib.eshia.ir/17001/1/43/257 بقره/سوره۲، آیه۲۵۷.] |
| − | + | </ref> | |
[[ولایت]] [[طاغوت]] تنها بدین معنا نیست که کسی در رکاب [[طاغوت]] به جنگ رَوَد؛ بلکه هر گونه پیروی و یاری و حتی بی‌تفاوتی و سکوت را در بر می‌گیرد. | [[ولایت]] [[طاغوت]] تنها بدین معنا نیست که کسی در رکاب [[طاغوت]] به جنگ رَوَد؛ بلکه هر گونه پیروی و یاری و حتی بی‌تفاوتی و سکوت را در بر می‌گیرد. | ||
| سطر ۲۵: | سطر ۲۵: | ||
[[عدالت]] ستیزی نشانه‌ای دیگر از '''کفر''' است که [[قرآن کریم]] از آن یاد می‌کند و [[کافران]] را بدین روی به [[عذاب]] دردناک [[قیامت]] وعید می‌دهد. | [[عدالت]] ستیزی نشانه‌ای دیگر از '''کفر''' است که [[قرآن کریم]] از آن یاد می‌کند و [[کافران]] را بدین روی به [[عذاب]] دردناک [[قیامت]] وعید می‌دهد. | ||
| − | + | <ref> | |
| − | [ | + | [http://lib.eshia.ir/17001/1/52/21 آل عمران/سوره۳، آیه۲۱.] |
| − | + | </ref> | |
==حق پنداشتن باطل== | ==حق پنداشتن باطل== | ||
از نظر [[قرآن]] ، آنان که تن به [[باطل]] می‌دهند و از آن به [[دفاع]] بر می‌خیزند و از [[حق]] روی بر می‌تابند و اندیشه باطل خویش را به جامه [[حق]] در می‌آورند، دچار گونه‌ای [[کفر]] هستند. | از نظر [[قرآن]] ، آنان که تن به [[باطل]] می‌دهند و از آن به [[دفاع]] بر می‌خیزند و از [[حق]] روی بر می‌تابند و اندیشه باطل خویش را به جامه [[حق]] در می‌آورند، دچار گونه‌ای [[کفر]] هستند. | ||
| − | + | <ref> | |
| − | [ | + | [http://lib.eshia.ir/17001/1/304/104 کهف/سوره۱۸، آیه۱۰۴.] |
| − | + | </ref> | |
| − | + | <ref> | |
| − | [ | + | [http://lib.eshia.ir/17001/1/304/105 کهف/سوره۱۸، آیه۱۰۵.] |
| − | + | </ref> | |
==بهانه‌جویی و مسئولیّت‌گریزی== | ==بهانه‌جویی و مسئولیّت‌گریزی== | ||
[[مؤمن]] در برابر همنوعان خویش مسئول است و بنابر آموزه‌های اسلامی می‌باید خویش را در سرنوشت همکیشان شریک بداند و دست همکاری و همیاری به سوی آنان دراز کند. این فریضه اجتماعی تنها در سایه [[ایمان]] دینی لباس تحقّق بر تن می‌کند. آنان که خدا را باور ندارند و همه چیز را در زندگی این‌دنیایی بامعنا می‌یابند، تن به چنین مسئولیّتی نمی‌دهند و راه بهانه‌جویی در پیش می‌گیرند. | [[مؤمن]] در برابر همنوعان خویش مسئول است و بنابر آموزه‌های اسلامی می‌باید خویش را در سرنوشت همکیشان شریک بداند و دست همکاری و همیاری به سوی آنان دراز کند. این فریضه اجتماعی تنها در سایه [[ایمان]] دینی لباس تحقّق بر تن می‌کند. آنان که خدا را باور ندارند و همه چیز را در زندگی این‌دنیایی بامعنا می‌یابند، تن به چنین مسئولیّتی نمی‌دهند و راه بهانه‌جویی در پیش می‌گیرند. | ||
[[قرآن کریم]] درباره چنین کسانی می‌فرماید: «و چون به آنان گفته می‌شود: از آن رزقی که خدا به شما داده، [[انفاق]] کنید، کسانی که [[کافر]] شده‌اند به [[مؤمنان]] می‌گویند: آیا کسی را بخورانیم که اگر خدا می‌خواست -خود- او را [[روزی]] می‌داد؟!». | [[قرآن کریم]] درباره چنین کسانی می‌فرماید: «و چون به آنان گفته می‌شود: از آن رزقی که خدا به شما داده، [[انفاق]] کنید، کسانی که [[کافر]] شده‌اند به [[مؤمنان]] می‌گویند: آیا کسی را بخورانیم که اگر خدا می‌خواست -خود- او را [[روزی]] می‌داد؟!». | ||
| − | + | <ref> | |
| − | [ | + | [http://lib.eshia.ir/17001/1/443/47 یس/سوره۳۶، آیه۴۷.] |
| − | + | </ref> | |
==غرور و اختلاف‌افکنی== | ==غرور و اختلاف‌افکنی== | ||
[[قرآن کریم]]، مغرور بودن و اختلاف انداختن میان [[بندگان خدا]] را از نشانه‌های [[کفر]] می‌شمارد | [[قرآن کریم]]، مغرور بودن و اختلاف انداختن میان [[بندگان خدا]] را از نشانه‌های [[کفر]] می‌شمارد | ||
| − | + | <ref> | |
| − | [ | + | [http://lib.eshia.ir/17001/1/453/%D8%A8%D9%8E%D9%84%D9%90 ص/سوره۳۸، آیه۲.] |
| − | + | </ref> | |
آنان که به مبدأ و [[معاد]] [[ایمان]] ندارند و از تهذیب نفس گریزان‌اند، چون به قدرت و [[ثروت]] و هیبت می‌رسند، در بند غرور و [[طغیان]] اسیر می‌شوند | آنان که به مبدأ و [[معاد]] [[ایمان]] ندارند و از تهذیب نفس گریزان‌اند، چون به قدرت و [[ثروت]] و هیبت می‌رسند، در بند غرور و [[طغیان]] اسیر می‌شوند | ||
| − | + | <ref> | |
| − | [ | + | [http://lib.eshia.ir/17001/1/597/%D9%84%D9%8E%D9%8A%D9%8E%D8%B7%D9%92%D8%BA%D9%8E%D9%89 علق/سوره۹۶، آیه۶.] |
| − | + | </ref> | |
| − | + | <ref> | |
| − | [ | + | [http://lib.eshia.ir/17001/1/597/%D8%B1%D9%91%D9%8E%D8%A2%D9%87%D9%8F علق/سوره۹۶، آیه۷.] |
| − | + | </ref> | |
و دیگران را به پیروی از خویش فرا می‌خوانند و در جامعه شکاف می‌اندازند. | و دیگران را به پیروی از خویش فرا می‌خوانند و در جامعه شکاف می‌اندازند. | ||
| سطر ۶۲: | سطر ۶۲: | ||
[[کافران]]، دنیا را خانه اوّل و آخر خویش می‌پندارند و همه سعی و همت خویش را برای بهره‌مندی از مواهب دنیوی به کار می‌گیرند. تنها در پی مرکب و مسکن و مال و منال و زن و فرزند هستند و در زندگی خویش، فقط لذت‌های جسمانی را می‌جویند. [[قرآن کریم]] در این باره می‌فرماید: «و کسانی که [[کافر]] شدند، از متاع زودگذر دنیایی بهره می‌جویند و همچون چارپایان می‌خورند و سر انجام، آتش [[دوزخ]] جایگاه آنان است.» | [[کافران]]، دنیا را خانه اوّل و آخر خویش می‌پندارند و همه سعی و همت خویش را برای بهره‌مندی از مواهب دنیوی به کار می‌گیرند. تنها در پی مرکب و مسکن و مال و منال و زن و فرزند هستند و در زندگی خویش، فقط لذت‌های جسمانی را می‌جویند. [[قرآن کریم]] در این باره می‌فرماید: «و کسانی که [[کافر]] شدند، از متاع زودگذر دنیایی بهره می‌جویند و همچون چارپایان می‌خورند و سر انجام، آتش [[دوزخ]] جایگاه آنان است.» | ||
| − | + | <ref> | |
| − | [ | + | [http://lib.eshia.ir/17001/1/508/12 محمّد/سوره۴۷، آیه۱۲.] |
| − | + | </ref> | |
==تعصّب جاهلی== | ==تعصّب جاهلی== | ||
[[حبّ ذات]] از غریزه‌های پایدار و جاندار [[انسان]] است. | [[حبّ ذات]] از غریزه‌های پایدار و جاندار [[انسان]] است. | ||
| − | [[اسلام]] نیز بدین غریزه اعتبار داده است و آن را نامشروع و غیر انسانی نمی‌انگارد؛ امّا تا آنجا که آدمی را در برابر [[حق]] جای ندهد و به باطل پیوند نزند. [[کافران]] بر اثر علاقه فراوان به خود و آنچه متعلّق به خویشتن می پندارند، به تعصب و حمیت جاهلانه گرفتار می‌آیند و بر حق پای می‌نهند و از عدالت می‌گذرند. | + | [[اسلام]] نیز بدین غریزه اعتبار داده است و آن را نامشروع و غیر انسانی نمی‌انگارد؛ امّا تا آنجا که آدمی را در برابر [[حق]] جای ندهد و به باطل پیوند نزند. [[کافران]] بر اثر علاقه فراوان به خود و آنچه متعلّق به خویشتن می پندارند، به [[تعصب]] و حمیت جاهلانه گرفتار می‌آیند و بر حق پای می‌نهند و از عدالت می‌گذرند. |
[[قرآن]] این صفت را سخت نکوهش می‌کند و از نشانه‌های '''کفر''' می‌داند. | [[قرآن]] این صفت را سخت نکوهش می‌کند و از نشانه‌های '''کفر''' می‌داند. | ||
| − | + | <ref> | |
| − | [ | + | [http://lib.eshia.ir/17001/1/514/26 فتح/سوره۴۸، آیه۲۶.] |
| − | + | </ref> | |
==ناامیدی== | ==ناامیدی== | ||
[[کافران]] از آن رو که به [[خدا]] و [[معاد]] [[ایمان]] ندارند، در تاریکی سر در گم‌اند. نه از خویش خبر دارند و نه به آینده امید می‌برند. آنان از امید به امدادهای الهی و گشایش‌های آسمانی محروم‌اند و در سختی‌ها و دشواری‌ها به نا امیدی و افسردگی دچارند. [[قرآن کریم]] نیز از زبان [[حضرت یعقوب]] -علیه السلام- [[ناامیدی]] و [[یأس]] را [[صفات]] [[کافران]] می‌خواند. | [[کافران]] از آن رو که به [[خدا]] و [[معاد]] [[ایمان]] ندارند، در تاریکی سر در گم‌اند. نه از خویش خبر دارند و نه به آینده امید می‌برند. آنان از امید به امدادهای الهی و گشایش‌های آسمانی محروم‌اند و در سختی‌ها و دشواری‌ها به نا امیدی و افسردگی دچارند. [[قرآن کریم]] نیز از زبان [[حضرت یعقوب]] -علیه السلام- [[ناامیدی]] و [[یأس]] را [[صفات]] [[کافران]] می‌خواند. | ||
| − | + | <ref> | |
| − | [ | + | [http://lib.eshia.ir/17001/1/246/87 یوسف/سوره۱۲، آیه۸۷.] |
| − | + | </ref> | |
==منبع== | ==منبع== | ||
| − | کتاب فرهنگ شیعه، ص۳۵-۳۷. | + | [http://lib.eshia.ir/26356/1/35/%D9%BE%D9%8A%D8%A7%D9%85%D8%AF%D9%87%D8%A7%D9%8A%D9%89 کتاب فرهنگ شیعه، ص۳۵-۳۷.] |
==پانویس== | ==پانویس== | ||
[[رده:مقالات]] | [[رده:مقالات]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۳ فوریهٔ ۲۰۱۶، ساعت ۱۱:۱۶
در قرآن کریم برای کفر پیامدهایی بیان شده است که برخی از این پیامدها مربوط به رفتار درونی انسان و بعضی دیگر راجع به رفتار برونی انسان می باشد که در ذیل می‌آوریم.
محتویات
دنیامداری
گستره دید کافران از جهان مادی فراتر نمی‌رود و از همین رو زندگی دنیایی برای آنان بسیار گیرا و فریبا است؛ تا آن پایه که هر چه می‌کنند، دنیا و مظاهر دنیوی را هدف گرفته است. از این دیدگاه، ارزش‌های معنوی و خصلت‌های انسانی به چشم نمی‌آیند و قدری ندارند. قرآن کریم نیز از این حقیقت یاد می‌کند و بیان می‌دارد که زندگی دنیا در چشم کافران آراسته شده است و آنان زندگی دنیوی را بر زندگی اخروی ترجیح می‌دهند. [۱] [۲] [۳]
ولایت طاغوت
از آن رو که کافران خداوند متعال را باور ندارند، دل به غیر می‌سپارند و خویشتن را از ولایت الهی محروم می‌سازند و در دام ولایت طاغوت ها گرفتار می‌آیند و به گمراهی در می‌لغزند. قرآن کریم از این حقیقت، چنین یاد می‌کند: «و کسانی که کافر شدند، سرورانشان، طاغوت‌اند که آنان را از روشنایی به سوی تاریکی‌ها به در می‌برند. آنان اهل آتش‌اند که خود، در آن جاودان‌اند.» [۴] ولایت طاغوت تنها بدین معنا نیست که کسی در رکاب طاغوت به جنگ رَوَد؛ بلکه هر گونه پیروی و یاری و حتی بی‌تفاوتی و سکوت را در بر می‌گیرد.
عدالت ستیزی
عدالت ستیزی نشانه‌ای دیگر از کفر است که قرآن کریم از آن یاد می‌کند و کافران را بدین روی به عذاب دردناک قیامت وعید می‌دهد. [۵]
حق پنداشتن باطل
از نظر قرآن ، آنان که تن به باطل می‌دهند و از آن به دفاع بر می‌خیزند و از حق روی بر می‌تابند و اندیشه باطل خویش را به جامه حق در می‌آورند، دچار گونه‌ای کفر هستند. [۶] [۷]
بهانه‌جویی و مسئولیّت‌گریزی
مؤمن در برابر همنوعان خویش مسئول است و بنابر آموزه‌های اسلامی می‌باید خویش را در سرنوشت همکیشان شریک بداند و دست همکاری و همیاری به سوی آنان دراز کند. این فریضه اجتماعی تنها در سایه ایمان دینی لباس تحقّق بر تن می‌کند. آنان که خدا را باور ندارند و همه چیز را در زندگی این‌دنیایی بامعنا می‌یابند، تن به چنین مسئولیّتی نمی‌دهند و راه بهانه‌جویی در پیش می‌گیرند. قرآن کریم درباره چنین کسانی می‌فرماید: «و چون به آنان گفته می‌شود: از آن رزقی که خدا به شما داده، انفاق کنید، کسانی که کافر شده‌اند به مؤمنان می‌گویند: آیا کسی را بخورانیم که اگر خدا می‌خواست -خود- او را روزی می‌داد؟!». [۸]
غرور و اختلاف‌افکنی
قرآن کریم، مغرور بودن و اختلاف انداختن میان بندگان خدا را از نشانه‌های کفر می‌شمارد [۹] آنان که به مبدأ و معاد ایمان ندارند و از تهذیب نفس گریزان‌اند، چون به قدرت و ثروت و هیبت می‌رسند، در بند غرور و طغیان اسیر می‌شوند [۱۰] [۱۱] و دیگران را به پیروی از خویش فرا می‌خوانند و در جامعه شکاف می‌اندازند.
تجمّل‌گرایی و عشرت‌طلبی
کافران، دنیا را خانه اوّل و آخر خویش می‌پندارند و همه سعی و همت خویش را برای بهره‌مندی از مواهب دنیوی به کار می‌گیرند. تنها در پی مرکب و مسکن و مال و منال و زن و فرزند هستند و در زندگی خویش، فقط لذت‌های جسمانی را می‌جویند. قرآن کریم در این باره می‌فرماید: «و کسانی که کافر شدند، از متاع زودگذر دنیایی بهره می‌جویند و همچون چارپایان می‌خورند و سر انجام، آتش دوزخ جایگاه آنان است.» [۱۲]
تعصّب جاهلی
حبّ ذات از غریزه‌های پایدار و جاندار انسان است. اسلام نیز بدین غریزه اعتبار داده است و آن را نامشروع و غیر انسانی نمی‌انگارد؛ امّا تا آنجا که آدمی را در برابر حق جای ندهد و به باطل پیوند نزند. کافران بر اثر علاقه فراوان به خود و آنچه متعلّق به خویشتن می پندارند، به تعصب و حمیت جاهلانه گرفتار می‌آیند و بر حق پای می‌نهند و از عدالت می‌گذرند. قرآن این صفت را سخت نکوهش می‌کند و از نشانه‌های کفر می‌داند. [۱۳]
ناامیدی
کافران از آن رو که به خدا و معاد ایمان ندارند، در تاریکی سر در گم‌اند. نه از خویش خبر دارند و نه به آینده امید می‌برند. آنان از امید به امدادهای الهی و گشایش‌های آسمانی محروم‌اند و در سختی‌ها و دشواری‌ها به نا امیدی و افسردگی دچارند. قرآن کریم نیز از زبان حضرت یعقوب -علیه السلام- ناامیدی و یأس را صفات کافران می‌خواند. [۱۴]
منبع
پانویس
- ↑ بقره/سوره۲، آیه۲۱۲.
- ↑ ابراهیم/سوره۱۴، آیه۲.
- ↑ ابراهیم/سوره۱۴، آیه۳.
- ↑ بقره/سوره۲، آیه۲۵۷.
- ↑ آل عمران/سوره۳، آیه۲۱.
- ↑ کهف/سوره۱۸، آیه۱۰۴.
- ↑ کهف/سوره۱۸، آیه۱۰۵.
- ↑ یس/سوره۳۶، آیه۴۷.
- ↑ ص/سوره۳۸، آیه۲.
- ↑ علق/سوره۹۶، آیه۶.
- ↑ علق/سوره۹۶، آیه۷.
- ↑ محمّد/سوره۴۷، آیه۱۲.
- ↑ فتح/سوره۴۸، آیه۲۶.
- ↑ یوسف/سوره۱۲، آیه۸۷.
