نمایش مبدأ برای آموزش نیکوکاری در آمریکا

<div style=" font-family:B Nazanin; font-size:18px; text-align:justify;">

[[پرونده:تصویر م6ف1.jpg|اصلی|چپ]]

<P style=" border-right: 6px solid #8afcf8; background-color:#e3e5d0;">
محمد صادق قراچورلو:[[نیکوکاری]] نقشی مهم در جامعه امریکا ایفا کوتاه است و در نتیجه [[سازمان های خیریه]] مشارکت اساسی در ارائه خدمات بنیادی نداشته اند. بخش [[خیریه]] برای بقا به اشتبان نسل های آتی به فعالیت های نیکوکاراته تکیه ندارد پیتون 1443, انتشار [[نیکوکاری]] در جوامع به خوبی ریشه دواندا تا اما در عمل اقدامات انفرادی ستون اصلی [[نیکوکاری]] است. تحقیقات نشان داده است که [[نیکوکاری]] انگیزه ای نوع دوستانه و در عین حال رفتاری [[آموزش]] پذير أم" (فالکو و همکاران، ۱۹۶۶: شروب ۱۹۹۷). 
در تحقیقی تازمتر اتني وياهم و همکاران (۲۰۱۶) دریافتند که اگر جوانان در گفتگوهای مربوط به [[نیکوکاری]] و نمونه های الگودهی رفتارهای نیکوکاری شرکت داشته باشند احتمال بخت و اقدامات داوطلبانه آنان بیشتر می شود، بیانگذاران آموزگاران و رهبران بخشي [[خیریه]] نیز دریافته اند شيلڑی امبانی برای توان افزایی جوانان برای شرکت نیکوکاری وجود دارد.
</P>

با این که به نظر می رسد [[نیکوکاری]] در معنای وسیع آن مسابقه ای طولانی داشته باشد؛ اما تا پیش از دهه ۱۹۵۰ به شکل آموزشی خدمات عمومی و ایجاد منش وارد سیستم آموزشي [[آمريكا]] نشده بود (فالت و نیسان، ۲۰۰۷). 

بسیاری از برنامه های نیکوکاریی جوانان از زمان آغاز اصلاحات آموزشی در دهه های ۱۹۹۰ و ۱۹۹۰ در ایالات مته هذه ایجاد شده اند (فالک و نیسان ۲۰۰۷). بخش مستقل (۱۹۹۰)، خدمات جوانان امریکا (۱۹۸۹)، موسسه رهبری جوانان (۱۹۹۱) و مرکز [[نیکوکاری]] دانشگاه ایندیانا (۱۹۸۷) از زمره این برنامه ها بوده اند. 

جرج بوش در سال ۱۹۸۹ دفتر خدمات ملی را در کاخ سفید تأسیس و در سال دپه ۱۹ لایحه خدمات ملی و اجتماعی را امضا کرد. 

این [[قانون]] جهت حمایت از برنامه های آموزشی خدماتی در مدارس و دیگر برنامه های ملی، کمک های مالی اعطا می کند. در سال 4۹۹۳ ، انجمن خدمات ملی و اجتماعی (5 N")) را بیل کلینتون تأسیس کرد تا اقدامات پیشین بوش درزمینه خدمات جوانان توسعه پیدا کند. 

این انجمن از یادگیری و خدمت رسانی به أمريكا  (SA. 1) و برنامه امريکور پسو (tmirit ops) تشکیل شده بود. 54. 

که عمدتا بر جوانان زیر هجده سالی متمرکز بین برای تشویش مشارکت دانش آموزان در خدمات داوطلبانه بودجه هایی را با مدارس اختصاص می داد و تحقیقاتی در زمینه آموزش خدمات انجام می داد و آموزش معلمان را ساماندهی می کرد. 

برنامه خدمات ملی أمريکور پسا برای آن دسته از جوانانی که در خدمات اجتماعی مشارکت دارند کمک های مالی ارائه می کرد.

در سطح ایالتی در سال ۱۹۹۳، مریلند اولین ایالتی بود که مؤلفه های یادگیری خدمت محور را در مدارس الزامی کرد که شامل مولفه های آماده سازی و اقدام و بازخورده میشد (سازمان آموزش و پرورش ایالت مریلند، ۲۰۰۳). 

این الزامات در سطوح مختلف اجرا شد؛ على الخصوص، دانش آموزان دوره دبیرستان باید برای فارغ التحصیلی ۷۵ ساعت خدمات اجتماعی انجام می دادند (اسمیت، ۲۰۰۶). 

در سطح ناحیه ای، حدود سال ۱۹۹۷، مدارس دولتی شیکاگو دانش آموزان را ملزم کردند تا حداقل 40 ساعت یادگیری خدمت محور بگذرانند. این چهل ساعت به صورت انفرادی و یا به عنوان بخشی از پروژه های کلاسی به اتمام می رسد. دانش آموزان باید پیش از شروع سال سوم، در سال دوم ۲۰ ساعت آموزش خدماتی را تکمیل کنند (مدارس دولتی شیکاگو، ۲۰۱۳). 

درعین حال، اتحادیه مدارس لس آنجلس» (LAUSD) نیز برای ورودی های سال ۲۰۰۷ پیش نیازی برای یادگیری خدمت محور جهت فارغ التحصیلی ایجاد کرده است (اتحادیه مدارس لس آنجلس، بی تا). 

از سال ۲۰۱۱، نوزده ایالت این امکان را فراهم ساخته اند که تأييديه گذراندن واحدهای آموزشی به اقدامات داوطلبانه یا یادگیری خدمت محور داده شود (اسپارکز، ۲۰۱۳). 

آموزش [[نیکوکاری]] از زمان شروع دوباره آن در دهه ۱۹۸۰ پیشرفت چشمگیری داشته است. طبق گزارش شرکت خدمات ملی و اجتماعی CNCS، در سال ۱۹۸۶ کمتر از یک میلیون دانش آموز در ایالات متحده اقدامات داوطلبانه انجام می دادند. 

این آمار در سال ۱۹۹۷ به ۹٫۱ میلیون و در سال ۲۰۰۶ به ۱۰٫۹ میلیون نفر رسید، رقمی که در حدود ۳۸ درصد جوانان مدرسه ای را در برمی گیرد (CNCS، ۲۰۰۹؛ اسمیت، ۲۰۰۹). | در سطح دانشگاهی، حوزه های فعالیتی آموزش [[نیکوکاری]] بر یادگیری خدمت محور و مشارکت اجتماعی متمرکز هستند. 

از دهه ۱۹۹۰، پیشگامان اولیه جنبش یادگیری خدمت محور رویکرد بنیادی تلفیق خدمت با برنامه آموزشی اصلی را بررسی کردند. تا سال ۲۰۰۸، بیش از هزار موسسه اعطا کننده مدرک تحصیلی، برنامه ها با دوره های مناسب یادگیری خدمت محور ارائه داده اند. 

مفهوم سازی [[نیکوکاری]] در محیط های آموزشی، به خاطر آسان تر ساختن یادگیری آن، بر اساس سطح آموزشی متغیر است (آگارد، ۲۰۰۲) به عنوان مثال، در مقاطع راهنمایی و دبیرستان، [[نیکوکاری]] اغلب به عنوان اهدا و پیش کش کردن،خدمت رسانی و اقدام خصوصی شهروند برای مصلحت و منفعت عموم» تعريف شده است؛ درحالی که برای دانش آموزان کم سن و سال تر، این واژه به عنوان «اهدای زمان، استعداد، مال و اقدام جهت منفعت عموم» تعریف می شود (آگارد، ۲۰۰۲، ۱صفحه 45)، در یک تحقیق جدید دیگر، پژورهود (۲۰۰۲) دریافت که ۱۱ برنامه آموزشی [[نیکوکاری]] جاری در حال اجرا بودند که «انسجام چندانی بین آنچه درس داده می شود، نحوه ارائه آن و افرادی که آن را درس می دهند وجود ندارد» (صفحه ۱۲). 

<P style="color:#f8690f;">
<B>واژگان آموزش نیکوکاری</B> 
</P>

بژورهود (۲۰۰۲ ب) برنامه های آموزشی به کار رفته در تدریس درس [[نیکوکاری]] را بررسی کرده است، مفهوم ها و تعریف های رایج در آموزش [[نیکوکاری]] شامل موارد زیر می شود: و [[نیکوکاری]] جوانان که طبق گفته نیسان (۲۰۰۷) مشارکت جوانان در اهدای خدمت رسانی و مشارکت داوطلبانه است که در راستای هدف خیر عمومی خدمت رسانی می کنند» . 

•آموزش [[نیکوکاری]] که طبق توصیف برنامه آموزشی، یادگیری جهت خدمت رسانی به جوانان درباره بخش غیرانتفاعی و اهمیت وقف زمان و استعداد و مال برای خیر عمومی است. 

•رشد / توان افزایی جوانان یعنی «رویه رشد جاری» که در آن، همه جوانان در تلاش برای 

1. برآورده سازی نیازهای اساسی شخصی و اجتماعی خود جهت ایمن بودن، حس مهم شمرده شدن، مورد ارزش واقع شدن، مفید بودن و از منظر معنوی آموزش دیدن؛ 

۲، ایجاد توانایی و مهارت هایی که به آنها اجازه می دهد در زندگی روزمره خود نقش داشته و تأثیرگذار باشند، شرکت دارند (پیتمن، ۲۰۰۳،صفحه ۸). و مشارکت مدنی که به عنوان «اقدامات فردی و جمعی جهت شناسایی و رسیدگی به مسائل مربوط به نگرانی عموم تعریف شده است (انجمن روانشناسی امریکا، بدون تاریخ) و آموزش مدنی که به عنوان «توسعه فضایل، دانش و مهارت های لازم برای مشارکت در امور سیاسی» توصیف شده است (گاتمن، ۱۹۸۷، صفحه ۲۸۷).

<P style="color:#f8690f;">
<B>محتوای برنامه های آموزش نیکوکاری</B> 
</P>

در این بخش، اجزای اصلی برنامه آموزشی مربوط به آموزش [[نیکوکاری]] و مدارسی که این برنامه را ارائه می کنند بررسی می شود. در ضمن، روش های بازخورد دانش آموزان و ارزیابی یادگیری دانش آموزان نیز بررسی خواهد شد.

[[پرونده:تصویر م6ف1.5.jpg|اصلی|چپ]]

<P style="color:#ada965;"> 
<B>اجزای اصلی</B> 
</P>
در ۸۹ درصد مدارس بررسی شده، برخی از موضوعات آموزش نیکوکاری به دانش آموزان تدریس شده است. 

خدمات اجتماعی فعالیتی بوده که بیشتر از دیگر فعالیت ها | انجام شده است، در ۳۷ درصد مدارس، فرصت هایی جهت کمک مالی جوانان فراهم ساخته اند و در ۱۸ درصد، دوره های آموزش نیکوکاری ارائه کرده اند. 

با این وجود، زمانی که اجزای آموزش نیکوکاری فراهم شد، این دوره ها بیشتر ادامه پیدا می کردند و هیچ برنامه ای بیش از ۱۰ درصد لغورا تجربه نکرده است. از بین مدارسی که تا به حال  مؤلفه های اصلی آموزش [[نیکوکاری]] ارائه داده بودند، حداقل ۷5 درصد آنها، هم اکنون 

[[پرونده:.تصویر م6ف1.5.1.jpg|اصلی|راست]]

همان مؤلفه ها را ارائه می دهند و در خیلی از نواحی، ۱۰۰ درصد مدارسی که تا به حال مؤلفه های اصلی خاصی ارائه داده بودند نیز در حال حاضرهمان مؤلفه ها را ارائه می کنند.
<P style="color:#ada965;">
<B>خدمات اجتماعی</B> 
</P>

خدمات اجتماعی رایج ترین مؤلفه اصلی آموزش [[نیکوکاری]] بود که در بین مدارس ارائه شده بود و در ۹۷ درصد مدارس در حال حاضر فرصت هایی فراهم می سازند.

<P style="color:#ada965;">
<B>جمع آوری اعانه توسط جوانان</B> 
</P>

تقریبا تمامی مدارس ذکر کردند که تابه حال فرصت هایی جهت جمع آوری اعانه توسط جوانان به دانش آموزان خود ارائه کرده اند و در حال حاضر ۸ درصد این مدارس همچنان چنین تجربه ای را برای دانش آموزان خود فراهم می سازند. 

شایان ذکر است جمع آوری اعانه توسط جوانان به معنی گرفتن پول از والدین دانش آموزان نیست بلکه فرصتی است برای جوانان تا با انجام فعالیت هایی وجوه مدنظر را از جامعه جمع آوری کنند.

<P style="color:#ada965;">
<B>مشارکت مدنی</B> 
</P>

74 درصد مدارس ذکر کردند که تابه حال برای دانش آموزان خود فعالیت های مشارکت مدنی ارائه کرده اند و 64 درصد آنها در حال حاضر چنین فعالیت هایی را فراهم می سازند.

<P style="color:#ada965;">
<B>باشگاه های خدمات</B>
</P>

۷۳ درصد مدارس نشان دادند که تا به حال باشگاه های خدمات را برای دانش آموزان خود فراهم ساخته بودند و ۹۸ درصد نیز در حال حاضر چنین باشگاه هایی را فراهم می کنند. در ضمن داده ها نشان می دهد درصد نسبت بیشتری، 94 درصد، در مدارس راهنمایی و دبیرستان نسبت به مدارس ابتدائی، ۸۹ درصد، باشگاه های خدمات را فراهم کرده اند. گزارش ها نشان می داد که این فعالیت ها بیشتر در بافت پروژه های فوق برنامه صورت می گرفت.

<P style="color:#ada965;">
<B>یادگیری خدمت محور</B> 
</P>

۷۲ درصد مدارس نشان دادند که تا به حال پروژه های یادگیری خدمت محور را برای دانش آموزان خود فراهم ساخته اند و تقریبا دوسوم، 66 درصد، نیز در حال حاضرچنین پروژه هایی را ارائه می دهند. مدارس چنین فعالیت ها و کلاس هایی را به عنوان بخشی از برنامه آموزشی با همراه با آن ارائه می کنند.

<P style="color:#ada965;">
<B>گردآوری کمک بلاعوض توسط جوانان</B> 
</P>

۳۹ درصد مدارس نشان دادند که تابه حال فعالیت های مربوط به گرد آوری کمک بلاعوض توسط جوانان را برای دانش آموزان خود فراهم ساخته اند. 

درحالیکه اکثر مدارس چنین جزء اصلی را ارائه نمی دهند، یافته ها نشان داده است که اگر مدارس برنامه گردآوری کمک بلاعوض توسط جوانان را ارائه کنند، ۷۵ درصد، به ارائه چنین فعالیت هایی ادامه می دهند.

<P style="color:#ada965;">
<B>دوره های آموزش نیکوکاری</B> 
</P>

۲۰ درصد، مدارس نشان دادند که تا به حال دوره های آموزش نیکوکاری را برای دانش آموزان خود فراهم ساخته اند و کمتر از یک پنجم، ۱۸ درصد، نیز در حال حاضر چنین دوره هایی را ارائه می دهند.

در این تحقیق این پرسش مطرح شد که کدام حوزه های محتوای آموزش نیکوکاری به عنوان بخشی از دوره های آموزش [[نیکوکاری]] مدارس تدریس می شدند. تقریبا سه چهارم، ۷۱ درصد، مدارس اشاره داشتند که بر گستره، اجرا و ارزش بخش غیرانتفاعی تمرکز داشتند. با این وجود، نتایج این مسئله را نیز آشکار ساخت که .

[[پرونده:تصویر م6ف1.7.jpg|اصلی|راست]]  

[[پرونده:تصویر م6ف1.8.1..jpg|اصلی|چپ]] 
 
درصد دبیرستان هایی که به بررسی تاریخ و سنت های [[نیکوکاری]] اختصاص داده شدند نسبت به مدارس راهنمایی و دبستان تفاوت چشمگیری داشت. 

تحقیق مدنظر اين مسئله را نیز بررسی کرد که دوره های آموزش [[نیکوکاری]] چه مفهوم هایی را به دانش آموزان درس می داد و چنین دوره هایی دانش آموزان را در چه فعالیت هایی درگیر می ساخت، ۸۱ درصد مدارس گزارش دادند که این دوره ها دانش آموزان را در زمینه جلب کمک مالی برای اهداف خیریه آموزش می دادند، درحالیکه ۸۵ درصد آنها دانش آموزان را مشغول تحقیق در مورد سازمان های غیرانتفاعی می ساختند، از منظر پایه آموزشی، در این نتایج تفاوت چندانی مشاهده نشد.

<P style="color:#ada965;">
<B>آغاز برنامه ها</B>
</P>
[[پرونده:تصویر م6ف1.8.2..jpg|اصلی|راست]]

[[پرونده:تصویر م6ف1.9.1.jpg|اصلی|چپ]]

تحقیق مدنظر این پرسش را مطرح ساخت که چه کسی غالبا هر یک از اجزای اصلی دوره های آموزش نیکوکاری را آغاز کرده است و اینکه چه کسی مسئول اصلی برنامه ریزی و اجرای این محتواها بود. 

بیشتر مدارس مطالعه شده نشان دادند که به استثناء دو مورد، کادر آموزشی آغازگر اصلی تمامی برنامه ها بودند. ۷۰ درصد اشاره داشتند که دانش آموزان فعالیت های مربوط به جذب کمک مالی را آغاز کردند و تقریبا در نیمی از مدارس مطالعه شده دانش آموزان باشگاه های خدمات را راه اندازی کردند. 

به صورتی مشابه، کادر آموزشی، به عنوان بخشی از بار تدریس خود، مسئول ارائه محتوای اصلی دوره های آموزش [[نیکوکاری]] بودند. استثنائا این امر مجددا در جذب کمک مالی توسط جوانان مشاهده شد، به صورتی که تقریبا نیمی از مدارس گزارش کردند که دانش آموزان مسئول اجرای فعالیت ها بودند.

<P style="color:#ada965;">
<B>مسئولیت ارائه برنامه ها</B>
</p> 

[[پرونده:تصویر م6ف1.9.2.jpg|اصلی|راست]]

<P style="color:#f8690f;">
<B>ارزیابی تأملات دانش آموزان</B> 
</P>

«تأملات» مشخصه ای مهم در آموزش [[نیکوکاری]] است، چراکه از طریق آن دانش آموزان می توانند به صورتی معنی دار فعالیت هایی که در آن شرکت داشته اند را ارزیابی کنند. 

درحالی که ۹۲ درصد مدارس از دانش آموزان خواستند فعالیت های مربوط به آموزش [[نیکوکاری]] خود را بررسی کنند، فقط حدود یک سوم این اجازه را به دانش آموزان خود دادند تا به صورتی خلاقانه درباره تجربیات خود بازخورد داشته باشند. 

درحالیکه بیش از نیمی از مدارس استفاده از فنون زبانی را به عنوان ابزار در اختیار دانش آموزان گزارش دادند. به بیان دقیق تر، گفتگوهای از پیش تعیین شده با دیگران، ۹۱ درصد، گفته های خود جوش با دیگران، ۵۲ درصد و فعالیت های نگارشی، ۵۶ درصد، سه تکنیک پرکاربرد مدارس در بازخورد اعلام شده است. 

نتایج این موضوع را نیز نشان میدهد که درصد آن دسته از مدارس راهنمایی که فعالیت های نگارشی را به عنوان شکلی از بازخورد به کار گرفتند نسبت به مدارس ابتدائی و دبیرستان تفاوت درخور توجهی داشته است.

[[پرونده:تصویر م6ف1.11.jpg|اصلی|چپ]]

<P style="color:#f8690f;">
<B>ارزیابی یادگیری دانش</B> 
</P>

آموزان درک اینکه آیا آموزش [[نیکوکاری]] بر یادگیری دانش آموزان و درک موضوعات خاص تأثیرگذار بوده است مبحثی جالب برای آموزگاران است. ۲۹ درصد مدارس اشاره داشتند که نتایج دانش آموزان را ارزیابی نکردند و 40 درصد نیز نتایج را از طریق ارائه های دانش آموزی بررسی کردند. 

۲۳ درصد مدارس از پرسشنامه های دانش آموزی ، ۱۰ درصد ارزشیابی های دوره ای و ۲ درصد با آزمون ها نتایج دانش آموزان را ارزیابی کردند. عموما یافته های کلی از منظر سطح مقطع تفاوتی نداشتند؛ با این وجود، تفاوت های درخور توجهی هم در استفاده از پرسشنامه های دانش آموزی توسط مدارس ابتدائی و هم در دفتر یادداشت دانش آموزان که در مدارس راهنمایی به کار رفته است، مشاهده شد.

[[پرونده:تصویر م6ف1.12.1.jpg|اصلی|چپ]]

[[پرونده:تصویر م6ف1.12.2.jpg|اصلی|راست]]

</div>
[[رده:فصلنامه آوای خیر ماندگار شماره  1]]

[[رده:مقالات]]