اجابت

از ویکی خیر
پرش به: ناوبری، جستجو

اجابت به معنای پذیرفتن دعوت و خواهش کسى است. احکام اجابت، در باب‌ هاى طهارت، زکات،جهاد، امر به معروف، تجارت، نکاح و اطعمه و اشربه آمده است.

طرف دعوا

چنانچه یکى از دو طرف دعوا از دیگرى براى داورى نزد حاکم شرع جامع الشرایط دعوت کند، اجابت او واجب است. [۱]

اجابت قاضی

در صورتى که کسى نزد قاضی براى احقاق حق خویش علیه دیگرى استغاثه نماید، اجابت او بر قاضى واجب است. [۲]

در زکات

اگر گردآورنده ی زکات، مقدار ثمره را تخمین بزند و از مالک پیش از رسیدن زمان اخراج زکات، زکاتآن را بخواهد، اجابت او واجب نیست. [۳]

در خواستگاری

اگر مؤمنى که توان پرداخت نفقه را دارد، از دخترى خواستگاری نماید، در این که بر ولىّ دختر، اجابت او لازم است یا نه، اختلاف است. [۴]

دعوت مؤمن

اجابت دعوتمؤمن [۵] و نیز اجابت دعوت به تشییع جنازه، [۶] ولیمه ی عروسى، [۷] و فسخ عقد از طرف فروشنده یا خریدار، مستحب است. [۸]

در جهاد

اگر امام یا نایب خاص او از گروهى براى جهاد درخواست یارى نماید اجابت وى بر آن گروه، واجب کفایی است، [۹] مگر آن که امام علیه السّلام فرد یا افراد خاصى را به جهاد فرا خواند، که اجابت کردن آنان در این صورت واجب عینی مى‌شود. [۱۰]

اجرای حد

اجابت دستور حاکم ستمگر بر اقامه ی حدّ، در صورت ناچارى و ناحق نبودن قتل، جایز است. [۱۱]

امان کافر

اجابت درخواست امان کافر، جایز است. [۱۲]

منبع

فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت علیهم السلام،، ج‌۱، ص ۲۵۱-۲۵۲.


پانویس