اخلاق (قرآن)

از ویکی خیر
پرش به: ناوبری، جستجو

اخلاق جمع خلق یا خلق به معنای سرشت می‌باشد.

تعریف اخلاق

«اخلاق» جمع «خلق» یا «خلق» به معنای سرشت [۱] [۲] (و به قول راغب، اخلاق، خصلت‌هایی است که با دیده بصیرت درک می‌شود). [۳] (به گفته برخی، اخلاق، ترازوی رفتار، اعمال و اندیشه‌های خوب و بد انسان و زمینه ساز وجدان فردی و جمعی است [۴] ) و به آن دسته از رذایل و فضایلی گفته می‌شود که ترک و فعل آن‌ها به اقتضا و مطابق عقل عملی یا وجدان اخلاقی یا عرف و شرع است. به دیگر سخن، به گونه‌ای از رفتار فردی یا جمعی گفته می‌شود که دعوت به آن‌ها با زبان موعظه است و در تعالی معنوی انسان، نقش اساسی دارد. در ذیل این عنوان، به مباحث کلی بسنده شده است و تفصیل هر کدام از موضوعات اخلاقی در جایگاه خود آورده می‌شود. در این مدخل از واژه‌های «تزکیه»، «خیر»، «شر»، «بغی»، «همز»، «ضر»، «طغیان»، «یاس»، «قنط»، «سیئه»، «اکرام»، «قرح»، «ظلوم»، «نمیم»، «معروف»، «غنا»، «اثیم» و... استفاده شده است.

عناوین مرتبط

آسیب شناسی اخلاقی

؛مبانی اخلاق

؛مربیان اخلاق.

منبع

فرهنگ قرآن، مرکز فرهنگ و معارف قرآن، برگرفته از مقاله «اخلاق».

پانویس

  1. ترتیب کتاب العین، ذیل عنوان.
  2. لسان العرب، ذیل عنوان.
  3. مفردات راغب، ذیل عنوان.
  4. دائرة المعارف تطبیقی علوم اجتماعی، ج۱، ص۴۴.