استعانت (قرآن)

از ویکی خیر
پرش به: ناوبری، جستجو

استعانت، كمک خواستن شخص از خدا براى انجام دادن كار، يا براى سهولت انجام دادن آن است.

ریشه و معنای لغوی استعانت

واژه استعانت، مصدر باب استفعال از ريشه «عون» به معناى كمك و پشتيبانى خواستن است. [۱]

حقیقتِ استعانت

حقیقت استعانت، کمک خواستن شخص از خدا برای دریافت قدرت و توان بر انجام دادن کار، یا برای سهولت انجام دادن آن است؛ به‌گونه‌ای که از همنوعان وی نیز کمکی ساخته نیست. [۲] [۳] [۴]

مصداق استعانت

کارها (در مقایسه با یکدیگر) برخی مهم و برخی غیر مهم به نظر می‌آیند و استعانت، همه امور مهم و غیر مهم را دربر می‌گیرد. برخی مصداق کامل و روشن استعانت را امور مهم و حوادث بزرگ دانسته‌اند. [۵]

استعانت راستین

استعانت راستین در صورتی تحقق می‌یابد که شخص، در هر رخدادی متوجه خدا باشد و فقط از او استعانت بجوید و به استعانت زبانی بسنده‌ نکند؛ [۶] [۷] نان‌که یکی از اسمای الهی «مستعان» [۸] و به معنای کسی است که از او می‌توان کمک گرفت.

در اين مدخل، از واژه‌هاى «استعينوا»، «اعينونى»، «دعو»، «ظهير»، «مستعان»، «نجى»، «نصر» و آياتى كه در آن‌ها درخواست رفع گرفتارى و كمک‌خواهى براى انجام كارى بوده، استفاده شده است.

عناوين مرتبط

استعانت از بت‌ها؛


استعانت از بهشتیان؛

استعانت از جادوگران؛

استعانت از خدا؛

استعانت از روزه؛

استعانت از صبر؛

استعانت از مردم؛

استعانت از موسی؛

استعانت از مؤمنان؛

استعانت از نماز؛

استعانت از مهاجران؛

استعانت مظلوم.

منبع

فرهنگ قرآن، مرکز فرهنگ و معارف قرآن، برگرفته از مقاله «استعانت».

پانویس