تفاخر (قرآن)
تفاخر تفاخر از ریشه «ف-خ-ر» به معنای فخر فروختن، خود بزرگ بینی، به خویش بالیدن، خود ستایی کردن به صفات (خصال)، [۱] مباهات کردن به مکارم و مناقبی چون اصل و نسب و غیر آن [۲] [۳] [۴] ، ادعای عظمت و بزرگی و شرافت در امور ذاتی یا خارج از ذات است. [۵] [۶] برخی تفاخر را مخصوص مباهات به امور بیرون از ذات انسان از قبیل مال،جاه و اولاد دانسته‌اند. [۷] [۸] [۹] تَفاخَرَ القومُ یعنی جمعیت بر یکدیگر فخرفروختند. [۱۰] این کلمه در اصل به معنای بزرگی است، چنان‌که به درخت خرمای تناور، نخله فخور گفته‌اند. [۱۱] [۱۲] و فخور، کسی است که مناقب و خوبی های خود را برای خود نمایی برمی‌شمرد. [۱۳]
منبع
فرهنگ قرآن، مرکز فرهنگ و معارف قرآن، برگرفته از مقاله «تفاخر (قرآن)»
پانویس
- ↑ لسان العرب، ابن منظور، ج۵، ص۴۸، «فخر».
- ↑ تاج العروس، زبيدي، ج۷، ص۳۴۱.
- ↑ مجمع البحرین، طریحی، ج۳، ص۳۷۰-۳۶۹.
- ↑ المصباح، ص۴۶۴، «فخر».
- ↑ النهایه، ابن اثیر، ج۳، ص۴۱۸.
- ↑ التحقیق، ج۹، ص۳۸، «فخر».
- ↑ مفردات، راغب اصفهانی،ص۳۷۶.
- ↑ بصائر ذوی التمییز، ج۴، ص۱۷۶.
- ↑ عمدة الحفاظ، ج۳، ص۲۰۶، «فخر».
- ↑ مجمع البحرین، طریحی، ج۴، ص۳۷۰-۳۶۹.
- ↑ الصحاح، جوهری، ج۲، ص۷۷۹.
- ↑ لسان‌العرب، ابن منظور، ج۱۰، ص۱۹۹، «فخر».
- ↑ التبیان، شیخ طوسی، ج۵، ص۴۵۴.
