تو نیکویی کن و در دجله انداز
چکیده
یکی از مضامین رایج در ادب فارسی و امثال و حکم رایج، نیکی و میکوکاری در حق مردم است که بنا بر تمام این ابیات نیکی سرانجام راه به خانه صاحبش پیدا می‌کند. حتی برای آنکه نشان دهند نیکی جز پاداش اخروی در همین دنیا پاسخ دارد داستانی هم ساخته‌اند که همان مثل معروف تونیکی میکن و در دجله انداز است. در این مقاله ضمن اشاره به این مثل و داستان آن و مضامینی که شاعران با این مثل پرداخته‌اند، می-کوشیم به اشعاری هم اشاره کنیم که مضمون بازگشت نیکی به صاحب آن را هم بازتاب دهیم تا بدانیم شاعران اخلاق گرای فارسی تا چه میزان بر امر خیر و نیکوکاری پای فشرده‌اند و تاکید داشته‌اند. بیش از همه سعدی در بوستان ما را به نیکی و نیکوکاری دعوت می‌کند. با شواهدی از فردوسی و حافظ و دیگر شاعران درمی‌یابیم که یکی از دغدغه‌های نسل گذشته امر خیر بوده است.
کلیدواژه ها: نیکی و نیکوکاری، تونیکی میکن و در دجله انداز، سعدی، قابوسنامه
