راستگویی

راست گويى‏ یکی از صفات پسندیده و اخلاق حسنه است که در روایات و فقه به آن پرداخته شده است.

معنای لغوی راستگویی

راست گويى، مقابل دروغ گويى است.

راستگویی در فقه

از آن به مناسبت در بابهاى اجتهاد و تقلید، حج و تجارت سخن گفته‏ اند.

احکام راستگویی

خصلت برجسته

راست گويى، واجب و از خصلتهاى برجسته مؤمنان است که در آیات و روایات فراوانى بر آن تأكيد شده است. امام صادق عليه السّلام مى‏فرمايد: هرکس زبان ش راست بگويد، عمل ش پاکیزه مى‏شود.

راستگویی مذموم

راستگويى در صورتى که موجب فتنه و فساد گردد، جایز نيست و مبغوض خداوند است.

گفتار مسلمان

گفتار مسلمان همچون رفتار او حمل بر صدق و راستى مى‏شود، مگر آنكه خلاف آن ثابت گردد

جدال مُحرم

بنا بر قول مشهور،کفاره جدال در حال احرام در صورتى که متعلقش سخن راست باشد و سه بار تكرار گردد،یك گوسفند است. جدال کمتر از سه بارکفاره ندارد. برخى، در اين صورت تنها توبه و استغفار از آن را واجب دانسته‏ اند.

راستگویی در بیع

در بیع مرابحه و بیع مواضعه بر فروشنده واجب است با صداقت، خريدار را از قیمت خريد مطلع سازد.

راستگویی در مرجحات

از مرجحات باب تعارض، راست گوتر بودن یكى از دو راوی نسبت به ديگرى است .

منبع

فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت، ج۴، ص۳۲.