سلاح
ابزار جنگی را سلاح گویند. سلاح شامل ابزار حفظ مانند کلاه خود و سپر و غیره و نیز ابزار تهاجم مانند تفنگ و شمشیر و غیره می‌شود. از آن در بابهاى صلات، حج، جهاد، تجارت، سبق و رمایه، صید و ذباحه، ارث و حدود سخن گفته‌اند.
فهرست مندرجات ۱ - تعریف سلاح ۲ - سلاح در باب صلات
۲.۱ - آشکار کردن سلاح در مسجد
۲.۲ - آویختن سلاح در مسجد
۲.۳ - همراه بردن سلاح در نماز عید
۲.۴ - همراه داشتن سلاح در نماز خوف
۳ - سلاح در باب حج
۳.۱ - همراه داشتن سلاح در سفر
۳.۲ - ورود به حرم با سلاح
۴ - سلاح در باب جهاد
۴.۱ - خرید ابزار سپاه از بیت المال
۴.۲ - سلاح دشمن بعد از کشته شدن
۴.۳ - شرط عدم دسترسی به سلاح بر ذمیان
۵ - سلاح در باب تجارت ۶ - سلاح در باب سبق و رمایه ۷ - سلاح در بابت صید و ذباحه ۸ - سلاح در باب ارث ۹ - سلاح در باب حدود ۱۰ - پانویس ۱۱ - منبع
تعریف سلاح[ویرایش]
سلاح به ابزارى اطلاق مى‌شود که براى نبرد با دشمن ساخته شده است؛ خواه براى حفظ بدن در برابر یورش دشمن باشد، مانند کلاه خود، سپر و زره، یا براى تهاجم و ضربه زدن به دشمن، مانند تفنگ، شمشیر و نیزه.
سلاح در باب صلات[ویرایش]
بنابر قول مشهور، نماز گزاردن در جایى که سلاح آشکار پیش روى نماز گزار قرار دارد، مکروه است. برخى قائل به حرمت شده‌اند. [۱] [۲]
← آشکار کردن سلاح در مسجد به تصریح برخى، آشکار کردن سلاح در مسجد مکروه است؛ [۳] [۴]
← آویختن سلاح در مسجد چنان که آویختن سلاح در مسجد اکبر مکروه مى‌باشد. در غیر مسجد اکبر، آویختن در غیر جهت قبله کراهت ندارد. [۵] [۶] [۷] البته در اینکه مراد از مسجد اکبر، مسجد الحرام است یا مسجد جامع شهر اختلاف است. [۸] [۹]
← همراه بردن سلاح در نماز عید همراه بردن سلاح هنگام بیرون رفتن براى نماز عید در فرض نداشتن عذر- همچون بیم از دشمن- کراهت دارد. [۱۰]
← همراه داشتن سلاح در نماز خوف همراه داشتن سلاح هنگام اقامه نماز خوف براى هر دو گروه نماز گزاران و نگهبانهاى آنان، واجب است. از برخى قدما استحباب آن براى نماز گزاران نقل شده است. [۱۱] [۱۲]
سلاح در باب حج[ویرایش]
بنابر قول مشهور، حمل سلاح برای محرم جز در حال ضرورت جایز نیست. برخى، آن را مکروه دانسته‌اند. [۱۳]
← همراه داشتن سلاح در سفر همراه داشتن سلاح در سفر مستحب است؛ [۱۴]
← ورود به حرم با سلاح لیکن ورود به حرم با سلاح مکروه است، مگر آنکه روى آن پوشیده باشد. [۱۵]
سلاح در باب جهاد[ویرایش]
به تصریح قرآن کریم، [۱۶] مسلمانان باید همیشه براى جهاد و دفاع آمادگی داشته باشند و نیرو و ابزار جنگ را از پیش فراهم کنند. [۱۷]
← خرید ابزار سپاه از بیت المال از مصارف بیت المال خرید ابزار مورد نیاز سپاه اسلام است. [۱۸]
← سلاح دشمن بعد از کشته شدن در جنگ با دشمنان اسلام، سلاح کشته آنان جزء سلب به شمار مى‌رود و با شرایطى از آنِ قاتل او است نه جزء غنایم جنگی. [۱۹]
← شرط عدم دسترسی به سلاح بر ذمیان سزاوار است حاکم اسلامی امورى را بر ذمّیان شرط کند که ممنوعیت شمشیر به خود آویختن و تهیه و همراه داشتن سلاح از آن جمله است. [۲۰]
سلاح در باب تجارت[ویرایش]
فروش سلاح به دشمنان دین که در حال جنگ با مسلمانان اند یا به انگیزه تجهیز و تقویت آنان علیه مسلمانان، هرچند در حال جنگ نباشند، حرام و معامله باطل است. برخى، فروش آن را در هر وضعیت حرام دانسته‌اند. [۲۱]
سلاح در باب سبق و رمایه[ویرایش]
مسابقه تیر اندازی با تیر و کمان و نیز بنابر قول برخى معاصران با اسلحه جدید جنگی با شرط بندی جایز است. [۲۲] [۲۳]
سلاح در بابت صید و ذباحه[ویرایش]
کشتن شکار با سلاح سرد و گرم با شرایطى موجب حلال شدن آن خواهد شد.
سلاح در باب ارث[ویرایش]
سلاح شمشیر جزو حبوه است و به پسر بزرگ میت به ارث مى‌رسد. دیگر سلاحها، همچون تفنگ و خنجر جزو حبوه به شمار نمى‌رود. [۲۴] برخى، در این نوع سلاحها احتیاط را در مصالحه با دیگر وارثان دانسته‌اند. [۲۵]
سلاح در باب حدود[ویرایش]
کسى که به قصد ترساندن مردم سلاح بر کشد و یا اقدام به حمل آن کند محارب به شمار رفته، حدّ محاربه بر وى جارى مى‌گردد. [۲۶]
پانویس[ویرایش]
۱. ↑ الخلاف، ج۱، ص۵۰۶. ۲. ↑ مختلف الشیعة، ج۲، ص۱۰۹. ۳. ↑ ذکری الشیعة، ج۳، ص۱۳۵. ۴. ↑ الحدائق الناضرة، ج۷، ص۲۸۶. ۵. ↑ البیان، ص۱۳۶. ۶. ↑ ذکری الشیعة ج۳، ص۱۲۴. ۷. ↑ کشف الغطاء ج۳، ص۸۴. ۸. ↑ الحدائق الناضرة، ج۷، ص۲۹۹. ۹. ↑ بحار الأنوار، ج۸۳، ص۳۶۴. ۱۰. ↑ جواهرالکلام، ج۱۱، ص۳۹۰. ۱۱. ↑ الحدائق الناضرة، ج۱۱، ص۲۸۲-۲۸۳. ۱۲. ↑ جواهر الکلام، ج۱۴، ص۱۷۴-۱۷۵. ۱۳. ↑ جواهر الکلام، ج۱۸، ص۴۲۲. ۱۴. ↑ وسائل الشیعة، ج۱۱، ص۴۲۵. ۱۵. ↑ مستند الشیعة، ج۱۳، ص۳۲۶. ۱۶. ↑ انفال/سوره۸، آیه۶۰. ۱۷. ↑ فقه القرآن، ج۱، ص۳۳۳. ۱۸. ↑ المبسوط، ج۲، ص۷۵. ۱۹. ↑ جواهرالکلام، ج۲۱، ص۱۹۰. ۲۰. ↑ قواعد الأحکام، ج۱، ص۴۸۳. ۲۱. ↑ جواهر الکلام، ج۲۲، ص۲۸-۳۰. ۲۲. ↑ منهاج الصالحین (خویی)، ج۲، ص۱۱۹. ۲۳. ↑ منهاج الصالحین (سیستانی)، ج۲، ص۱۵۹. ۲۴. ↑ الروضة البهیة، ج۸، ص۱۱۰-۱۱۱. ۲۵. ↑ منهاج الصالحین (خویی)، ج۲، ص۳۶۱. ۲۶. ↑ جواهر الکلام، ج۴۱، ص۵۶۴.
منبع[ویرایش]
فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت، ج۴، ص۵۱۲-۵۱۴.
