پدیدارنگاری آسیب شناسانه از آموزش نیکوکاری به کودکان با راهکارهای برون رفت از آن
لیلا عیاری؛ نعمت‌ا.. موسی‌پور؛ ایمان ابراهیمی
چکیده
با توجه به شواهد موجود در جامعه کنونی، بسیاری از افراد به سمت فراموش کردن اصول انسان دوستانه سوق پیدا کرده اند. آثار و تبعات منفی این فردگرایی به میزانی زیاد بوده که تبدیل به معضل و مشکلات جدی در تمام زمینه‌ها شده است و ما روز به روز شاهد فردگرایی افراطی در جامعه هستیم. به همین دلیل در حال حاضر ضرورت توجه به ارزش‌های اخلاقی چون نیکوکاری بیش از هر زمان دیگری احساس می شود. ایجاد و گسترش بستر نیکوکاری از طرق مختلفی امکان پذیر است که یکی از آنها، آموزش آن به نسل حاضر می‌باشد، اما با توجه به اینکه با وجود آموزش های کما بیش موجود، جامعه همچنان به سمت فردگرایی پیش میرود، محققان این پژوهش درصدد آسیب شناسی آموزش آن برآمدند. بدین منظور، از رویکرد پدیدارنگاری با استفاده از ابزار جمع آوری اطلاعات مصاحبه نیمه ساختاریافته و روش تحلیل محتوای استقرایی استفاده شد که نوع سوالات مصاحبه در راستای بررسی دیدگاه آسیب شناسانه متخصصان علوم تربیتی، جامعه شناسی، اصحاب رسانه و والدین نسبت به یادگیری امر نیکوکاری و انجام فعالیتهای خیرخواهانه و نوعدوستانه بوده است که بدین ترتیب؛ از هر حوزه 8 نفر که در مجموع 32نفر بودند، انتخاب گردیدند.نتایج با توجه به مقوله های بدست آمده نشان داد که در حوزه تعلیم و تربیت چهار تم، تحت عنوان برنامه درسی آشکار، برنامه درسی پنهان ، برنامه درسی عقیم و فوق برنامه درسی استخراج شده است که از بین این چهار تم بیشترین آسیب ها از نادیده گرفته شدن برنامه درسی پنهان بوده است. در بخش خانواده، دو تم تحت عنوان عوامل داخلی و عوامل خارجی استخراج شد که هر دو تم به یک میزان در ایجاد این آسیب نقش داشته اند. در حوزه رسانه، چهار تم عدم اعتمادسازی، ترویج فرهنگ ضد ارزشی، کیفیت برنامه ها و کمبود برنامه استخراج شد که به ترتیب عدم اعتماد سازی و کمبود برنامه بیشترین تاثیر در عدم انتقال مفهوم نیکوکاری به مخاطب را داشته است. در حوزه اجتماع نیز چهار تم بدست آمد که این آسیب‌ها به ترتیب از تم های فرهنگی، اقتصادی، آموزشی و اجتماعی با فاصله اندک تفاوتی تاثیر گرفته بود.
کلیدواژه ها:آسیب شناسی آموزش نیکوکاری؛ پدیدارنگاری؛ جامعه؛ مدرسه؛ خانواده؛ رسانه
