پند: تفاوت بین نسخه‌ها
جز («پند» را محافظت کرد ([ویرایش=فقط مدیران] (بی‌پایان) [انتقال=فقط مدیران] (بی‌پایان))) |
|||
| سطر ۳۳: | سطر ۳۳: | ||
==پند در لعان== | ==پند در لعان== | ||
| − | '''پند''' و نصیحت حاکم به دو طرف لعان کننده و بیم دادن آنان نسبت به پیامد اقدامشان در صورت قسم [[دروغ]] یاد کردن و شدّت عذاب اخروی نسبت به کیفر دنیوی، قبل از ادای شهادت پنجم که مشتمل بر لعنت و غضب خداوند میباشد، [[مستحب]] است. | + | '''پند''' و نصیحت حاکم به دو طرف لعان کننده و بیم دادن آنان نسبت به پیامد اقدامشان در صورت قسم [[دروغ]] یاد کردن و شدّت عذاب اخروی نسبت به کیفر دنیوی، قبل از ادای شهادت پنجم که مشتمل بر لعنت و [[غضب]] خداوند میباشد، [[مستحب]] است. |
<ref> | <ref> | ||
[http://lib.eshia.ir/10088/34/61/%D9%8A%D8%B9%D8%B8%D9%87 جواهر الکلام ج۳۴، ص۶۱.] | [http://lib.eshia.ir/10088/34/61/%D9%8A%D8%B9%D8%B8%D9%87 جواهر الکلام ج۳۴، ص۶۱.] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۹ نوامبر ۲۰۱۵، ساعت ۱۵:۰۳
پند همان اندرز و نصیحت است که از آن به مناسبت در بابهای طهارت، صلات، امر به معروف و نهی از منکر، نکاح، لعان و قضاء سخن رفته است.
محتویات
پند در طهارت
خواندن شعر در مسجد مکروه است مگر آنکه مشتمل بر پند و نصیحت و مانند آن باشد. [۱]
پند در نماز
در خطبه های نماز جمعه، موعظه کردن مردم با سفارش به تقوا و ترغیب به اطاعت خداوند متعال و اجتناب از گناه و مانند آن، واجب است. برخی، موعظه را در خطبه دوم واجب ندانسته اند هرچند آن را موافق با احتیاط شمردهاند. [۲] [۳] [۴]
پند در امر به معروف و نهی از منکر
در امر به معروف و نهی از منکر اگر احتمال دهد مقصود با ارشاد و موعظه طرف، حاصل میشود، بسنده کردن به آن، واجب و اقدام فراتر از آن جایز نیست. [۵]
پند در نکاح
با مشاهده نشانه های نشوز در زن، شوهر، نخست باید با پند و اندرز، زن را از عمل خود بازدارد و اگر مؤثّر واقع نشد به مراتب دیگر همچون پشت کردن به وی در بستر منتقل شود. [۶]
پند در لعان
پند و نصیحت حاکم به دو طرف لعان کننده و بیم دادن آنان نسبت به پیامد اقدامشان در صورت قسم دروغ یاد کردن و شدّت عذاب اخروی نسبت به کیفر دنیوی، قبل از ادای شهادت پنجم که مشتمل بر لعنت و غضب خداوند میباشد، مستحب است. [۷]
پند در قضاء
مستحب است حاکم پیش از آنکه شخص، قسم بخورد، او را نصیحت کند و نسبت به پیامد سوگندش در صورت قسم دروغ یاد کردن بیم دهد.
منبع
فرهنگ فقه مطابق با مذهب اهل بیت علیهم السلام ج۲، ص۲۷۶-۲۷۷.
