بررسی جایگاه امر خیر و وقف در حقوق ایران
چکیده
پژوهش حاضر به منظور بررسی جایگاه امر خیر و وقف در حقوق ایران صورت گرفت. پژوهش حاضر از نوع توصیفی و کتابخانه ای و از نوع مقطعی است. وقف یکی از حسنات موکد و از باقیات و الصالحات است و بارزترین تجلی روحی تعاون اجتماعی است که می توان در زمینه اجرا و تامین عدالت، توسعه و بالندگی اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی را در سایه آن تأمین کرد. در لغت وقف به معنای ایستادن ، نگهداشتن، منحصر کردن چیزی برای استفاده کسی است،قانون مدنی در تعریف وقف در ماده 55 مقرر داشته «وقف عبارت است از این که عین مال، حبس و منافع آن تسبیل شود. عامل وقف از دیرباز چه پیش از اسلام و چه بعد از اسلام در میان جوامع مختلف مخصوصاً ادیان اسلامی به طرق مختلف وجود داشته است. وقف به معنای آن است که افرادی که خیر و نیکوکار هستند مقداری از مال خویش را از مالکیت خویش خرج کرده و به مالک اصلی و حقیقی اش که خداوند متعال است بر می گرداند تا مورد استفاده همگان و عموم مردم قرار گیرد.امروزه جوامع ، مخصوصاً کشورهای در حال توسعه و جهان سوم با مسائل و مشکلات مختلفی مواجه اند که به تنهایی قادر به حل و فصل آن ها نیستند و از آن جایی که سنت وقف دارای کارکردهای سیاسی، فرهنگی ، اقتصادی، اجتماعی و ... است می تواند بخش عظیمی از این مسائل را حل نماید.در این راستا مسئولین اجتماعی می توانند از این سنت حسنه به نحو احسن استفاده نمایند و گامی بلند در جهت آبادانی و توسعه کشور بردارند.
