تجربه جهانی در مورد مشارکت مردمی و سازمان های غیر دولتی

از ویکی خیر
پرش به: ناوبری، جستجو

در کشورهای در حال توسعه تجربه های موفقی در زمینه مشارکت مردمی و سازمان های غیردولتی وجود دارد. در این کشورها سازمان های غیردولتی در مقیاس های محلی، منطقه ای، ملی و بین المللی فعالیت می کنند. تجربه فعالیت های مشارکتی کشورهایی نظیر هند، بنگلادش، کره جنوبی، چین و فیلیپین، استرالیا، ... در این فصل بررسی می شود. اشاره ای به نظریات سازمان های جهانی مانند فائو، یونیسف و بانک جهانی خواهیم کرد، همچنین چگونگی همکاری با زیر مجموعه های سازمان ملل را بیان می کنیم.

دیدگاه فائو مبتنی است بر شناخت مشارکت به عنوان یک حق اساسی انسانی. در سال ۱۹۷۳ رابرت مک نامارا[۱]رئیس بانک جهانی عنوان نمود مردمی که بیشتر از همه نیازمند بهره گیری از تلاش های توسعه ای هستند زارعان روستایی به عنوان فقیر ترین فقیران جهان اند. به نظر او فقر آنها ناشی از مشارکت ندادن آنها در فرایند طرح های توسعه ای مربوط به آن هاست. دیدگاه مک نامارا به عنوان نخستین فراخوان عمومی زارعان خرده پا برای مشارکت در تصمیم گیری توسعه اعتبار یافت و زمینه ای برای مشارکت عمومی در برنامه ریزی و اجرای طرح های خرد توسعه و طرح های مبتنی بر رهیافت خوداتکایی[۲]شد.

در ۱۹۸۹ توسل فائو برنامه عمل تقویت مشارکت فعال مردم در دستیابی به توسعه روستایی پایدار را به هفت حوزه زیر تقسیم می کند:

  • ارتقای آگاهی عمومی از اهمیت مشارکت و سازمانهای مردمی در توسعه روستایی و کشاورزی،
  • تهیه و ایجاد زمینه های قانونی و سیاسی مناسب برای مشارکت مردم،
  • تقویت ظرفیتهای درون سازمانی در سطوح محلی و ملی،
  • تمرکز زدایی از تصمیم گیری دولت،
  • ترویج گفتگو و همکاری فنی بین دولتها، کارگزاران توسعه و سازمانهای مردمی،
  • ایجاد شیوه ها و روشهای عملی که گسترش مشارکت را تسهیل کند،
  • ارزشیابی و ارزیابی مشارکت مردمی.

علاوه بر این فائو برنامه مشارکت مردمی را نیز مطرح می کند که عناصر اصلی این برنامه عبارت اند از:

  • تأکید بر فقرای روستایی،
  • گروههای کوچک،
  • سازمانهای اجرایی محلی،
  • گروه مروجین،
  • درآمدزدایی،
  • گروه اعتبار،
  • آموزش خوداتکایی.

این پروژه در قالب توسعه روستایی مشارکتی، بهبود در شرایط اقتصادی، اجتماعی و توانمندی های فقرای روستایی را در نظر می گیرد و اولین وظیفه خود را شناسایی مناطق محروم و فقرای ساکن مناطقی می داند که خواهان مشارکت در پروژه ها هستند. عنصر اصلی در این برنامه تشکیل گروه های خودیار[۳]در میان فقرای روستایی، به عنوان اولین مرحله بلندمدت نهادسازی است. در تشکیل این گروه ها به مواردی چون کوچک بودن، همگن بودن، فعالیت در آمدزا داشتن، داوطلبانه و خودگردان بودن تأکید شده است. اهداف این گروه ها در درجه اول افزایش تولید، در آمد، کاهش هزینه ها، تسهیل در حمل و نقل، بازاریابی و دستیابی به صنایع در مقیاس کوچک است. در مجموع در دهه ۱۹۹۰ تقریبا همه سازمان ها و مؤسسات بین المللی بر رویکرد مشارکت مردمی در توسعه تأکید می کنند (فائو، ۱۹۹۰، ۱-۳).

یونیسف نیز بر توجه به بعد انسانی و مشارکت مردم در تدوین سیاست توسعه و استفاده از توانایی های محلی تأکید دارد.

برای آشنایی با تجارب مشارکتی به فعالیت های مشارکتی در کشورهای مختلف اشاره می شود.

پانویس

  1. Macnamara
  2. . self development
  3. self-help