روزه
خودداری (امساک) از مفطرات در روز به قصد تقرب به خدا را روزه گویند. عنوان صوم در فقه بابی مستقل است که در آن به تفصیل از احکام روزه سخن رفته است.
محتویات
روزه در لغت
روزه در لغت به معنای خودداری کردن از چیزی و ترک آن آمده است. برخی لغویان به هر امساک کننده از خوردنی و نوشیدنی یا سخنی یا حرکتی «صائم» اطلاق کردهاند. [۱]
روزه در اصطلاح شرع
تعریف اول
لیکن روزه در اصطلاح شرع مقدس همان است که در شناسه آمده است. [۲] [۳] [۴]
تعریف دوم
برخی، آن را به آماده ساختن [نَفس] بر اجتناب از چیزهایی خاص [۵]
تعریف سوم
و برخی دیگر به مهیّا کردن مکلّف یا ممیّزِ مسلمانی که مانعی- همچون سفر- برای روزه گرفتن ندارد خود را برای خدا بر ترک مفطرات از طلوع فجر صادق تا غروب خورشید، تعریف کردهاند. [۶]
تعریف به امر عدمی یا وجودی
تعریف روزه به امساک (خودداری) تعریف به امر عدمی است؛ از اینرو، برخی به آن اشکال کرده و گفتهاند: امر عدمی متعلّق تکلیف قرار نمیگیرد؛ برخلاف تعریف مهیّا کردن که امر وجودی و قابل تعلّق تکلیف به آن است. [۷]
اصطلاح صائم و مفطر
به روزه دار «صائم» و به آنچه که روزه دار باید آن را ترک کند و در صورت ارتکاب آن روزهاش باطل میشود «مُفْطِر» گویند.
تذکر
برای کسب اطلاعات بیشتر در این موضوع به مقالات اقسام روزه، ارکان روزه، شرائط روزه، مکروهات روزه دار، موارد رخصت افطار، راههای ثبوت هلال ماه وقضای روزه ماه رمضان مراجعه فرمائید.
پانویس
منبع
فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت علیهم السلام، ج۴، ص۱۶۴.- ↑ لسان العرب، واژه «صوم»، ج۱۲ ص۳۵۰.
- ↑ الوسیلة، ص۱۳۹.
- ↑ مختلف الشیعة، ج۳، ص۳۵۹-۳۶۰.
- ↑ التنقیح الرائع، ج۱، ص۳۴۷.
- ↑ جمل العلم و العمل، ص۸۹.
- ↑ الدروس الشرعیة، ج۱، ص۲۶۶.
- ↑ مسالک الأفهام، ج۲، ص۶-۷.
