نقش خانواده و سبک های فرزندپروری در ترویج فرهنگ نیکوکاری و امور خیر
چکیده
خانواده مهمترین نهاد اجتماعی در تاریخ فرهنگ و تمدن انسانی و بهترین بستر برای حفظ ارز شها وپرورش انسانهای خیر و نیکوکار بوده و اجتماعی کردن فرزندان واندیشیدن به دیگران ودیگر یاری در خانواده شکل می گیرد. به همین دلیل ضرورت ایجاب می کند تا خانواده متناسب با گروه سنی هر یک از فرزندان ، برای نهادینه ساختن نیکوکاری و همنوع دوستی و انجام کارهای عام المنفعه و ماندگار برنامه ریزی و اقدام نماید.منظور از سبک های فرزند پروری، روش‌هایی است که والدین برای تربیت فرزندان خود بکار می گیرند و بیانگر نگرش‌هایی است که آنها نسبت به فرزندان خود دارند و همچنین شامل معیارها و قوانینی است که برای فرزندان خویش وضع می کنند. در عین حال رفتارهای فرزندپروری به واسطه فرهنگ، نژاد و گروه‌های اقتصادی تغییر می کند. روش‌هایی که والدین در تربیت فرزندان خود به کار می گیرند، نقشی اساسی در تامین سلامت روانی واجتماعی شدن وداشتن رفتارهای نوع دوستی فرزندان آنها خواهد داشت بطوریکه رفتارکودکان منعکس کننده شرایط بین فردی اعضای خانواده بویژه والدین می باشد. از منظر اسلام، والدین مسئول تربیت فرزندان در دوران کودکی هستند و باید برای تربیت فرزندان خویش بهترین روش ها را به کار گیرنددر کشورهای غرب تحقیقات گسترده ای در مورد سبک های فرزندپروری و پیامدهای آن صورت گرفته است و بر آن اساس چهار سبک فرزندپروری مطرح شده است. بر اساس نظریه بامریند در روان شناسی، چهار سبک فرزند پروری مطرح شده که عبارتند از، مستبدانه، سهل گیرانه، مقتدرانه و غفلت از کودک. این طبقه بندی بر پاسخ دهی و تقاضاهای والدین مبتنی است. لذا در این نوشتار با روش مطالعه ی اسنادی به عوامل تاثیر گذار خانواده و سبک های فرزند پروری والدین بر ایجاد روحیه تعاون و خیر خواهی و دیگر یاری پرداخته شده است وبراساس نتایج این پژوهش ارائه ی آموزش های لازم به خانواده ها در این زمینه توصیه می گردد.سوال اصلی این مقاله این است که: خانواده وسبک های فرزندپروری گوناگون در ترویج فرهنگ نیکوکاری و خیرماندگار در فرزندان تاچه میزان اهمیت دارد؟
کلیدواژه ها:خانواده، سبک های فرزندپروری ،فرهنگ نیکوکاری ، امور خیر
