التواء
سستی و کوتاهی در پرداخت بدهی و همچنین کژی و انحراف را اِلتِواء می‌گویند و التواء به معنای نخست در باب قرض و دین به کار رفته است.التواء به معنای دوم در باب صلات، بحث انحراف از قبله به کار رفته است. فهرست مندرجات
التواء در باب دین
اگر زمان پرداخت دین رسیده باشد، بر مدیون واجب است تمام سعی خود را در پرداخت آن به کار گیرد و اگر طلبکار دین را مطالبه کند و مدیون امکان پرداخت داشته باشد، امّا سستی ورزد و پرداخت را به تأخیر اندازد، معصیت کرده است. [۱]
منبع
فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت علیهم السلام ج۱، ص۶۶۸.
