تربیت

تربیت یعنی پرورش در جهت رشد و کمال.

تربیت در فقه

از آن به مناسبت در بابهاى صلات ، حج، تجارت، نکاح، صید و ذباحه و لقطه سخن گفته شده است.

تعریف

بعثت پیامبران، نزول کتابهاى آسمانى و تشریع شرایع و تکالیف، همه در راستاى تربیت انسان و هدایت او به صراط مستقیم عبودیت و نیل به هدف والاى خلقت، یعنى معرفت خداوند متعال و تخلق به فضائل انسانى و دورى جستن از رذائل و خوى حیوانى است؛ چنان‏که آیات و روایات متعدّدى بر این حقیقت تأکید دارند و اصولا فلسفه تشکیل حکومت دینی و نصب کارگزاران شایسته و صالح در رأس امور، تشریع فرائضى‏ همچون امر به معروف و نهی از منکر و اهتمام دین به تعلیم و تعلم، همان تربیت انسان به تربیت الهى و نیل او به قله بلند معرفت و عبودیت است.

تربیت فرزند

از وظایف مهم ولی کودک نسبت به وى اهتمام به تربیت او است. مضمون بسیارى از روایات چنین است: بگذارید کودک تا شش یا هفت سالگى بازی کند، سپس به تعلیم و تربیت او همّت گمارده، خواندن، نوشتن، قرآن، نماز، حلال و حرام و معارف دینى را به او بیاموزید و چون به سنّ نه سالگى رسید اهتمام و تأکید بیشترى- بویژه در امر نماز - داشته باشید. همچنین فرزندانتان را با احادیث و سخنان ما آشنا سازید قبل از آنکه مرجئه - فرقه‏اى منحرف از خط امامت- از شما پیشى گرفته، آنان را گمراه کنند.

برخی احکام تربیت

کسى که کودکى را پیدا کرده واجب است نسبت به تربیت او همّت گمارد . ازدواج شخص با قابله‏اش که عهده‏دار تربیت او بوده و نیز با دختر وى به قول مشهور مکروه است. و ذبح قربانی و نیز ذبح کردن چارپایى که خود انسان آن را تربیت کرده کراهت دارد. و نگهدارى توله سگ جهت تربیت آن براى امور مباح همچون نگهبانى از گله، زراعت و باغ جایز است. و حیوانى که توسط سگ شکار مى‏شود در صورتى حلال است که سگ براى شکار تربیت شده باشد.

منبع

فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت علیهم السلام ج۲، ص۴۳۵.