پند

پند همان اندرز و نصیحت است که از آن به مناسبت در بابهای طهارت، صلات، امر به معروف و نهی از منکر، نکاح، لعان و قضاء سخن رفته است.

پند در طهارت

خواندن شعر در مسجد مکروه است مگر آنکه مشتمل بر پند و نصیحت و مانند آن باشد.

پند در نماز

در خطبه ‏های نماز جمعه، موعظه کردن مردم با سفارش به تقوا و ترغیب به اطاعت خداوند متعال و اجتناب از گناه و مانند آن، واجب است. برخی، موعظه را در خطبه دوم واجب ندانسته‏ اند هرچند آن را موافق با احتیاط شمرده‏اند.

پند در امر به معروف و نهی از منکر

در امر به معروف و نهی از منکر اگر احتمال دهد مقصود با ارشاد و موعظه طرف، حاصل می‏شود، بسنده کردن به آن، واجب و اقدام فراتر از آن جایز نیست.

پند در نکاح

با مشاهده نشانه ‏های نشوز در زن، شوهر، نخست باید با پند و اندرز، زن را از عمل خود بازدارد و اگر مؤثّر واقع نشد به مراتب دیگر همچون پشت کردن به وی در بستر منتقل شود.

پند در لعان

پند و نصیحت حاکم به دو طرف لعان کننده و بیم دادن آنان نسبت به پیامد اقدامشان در صورت قسم دروغ یاد کردن و شدّت عذاب اخروی نسبت به کیفر دنیوی، قبل از ادای شهادت پنجم که مشتمل بر لعنت و غضب خداوند می‏باشد، مستحب است.

پند در قضاء

مستحب است حاکم پیش از آنکه شخص، قسم بخورد، او را نصیحت کند و نسبت به پیامد سوگندش در صورت قسم دروغ یاد کردن بیم دهد.

منبع

فرهنگ فقه مطابق با مذهب اهل بیت علیهم السلام ج۲، ص۲۷۶-۲۷۷.