استعانت (قرآن)
استعانت، كمک خواستن شخص از خدا براى انجام دادن كار، يا براى سهولت انجام دادن آن است.
محتویات
ریشه و معنای لغوی استعانت
واژه استعانت، مصدر باب استفعال از ريشه «عون» به معناى كمك و پشتيبانى خواستن است. [۱]
حقیقتِ استعانت
حقیقت استعانت، کمک خواستن شخص از خدا برای دریافت قدرت و توان بر انجام دادن کار، یا برای سهولت انجام دادن آن است؛ بهگونهای که از همنوعان وی نیز کمکی ساخته نیست. [۲] [۳] [۴]
مصداق استعانت
کارها (در مقایسه با یکدیگر) برخی مهم و برخی غیر مهم به نظر میآیند و استعانت، همه امور مهم و غیر مهم را دربر میگیرد. برخی مصداق کامل و روشن استعانت را امور مهم و حوادث بزرگ دانستهاند. [۵]
استعانت راستین
استعانت راستین در صورتی تحقق مییابد که شخص، در هر رخدادی متوجه خدا باشد و فقط از او استعانت بجوید و به استعانت زبانی بسنده نکند؛ [۶] [۷] نانکه یکی از اسمای الهی «مستعان» [۸] و به معنای کسی است که از او میتوان کمک گرفت.
در اين مدخل، از واژههاى «استعينوا»، «اعينونى»، «دعو»، «ظهير»، «مستعان»، «نجى»، «نصر» و آياتى كه در آنها درخواست رفع گرفتارى و كمکخواهى براى انجام كارى بوده، استفاده شده است.
عناوين مرتبط
منبع
فرهنگ قرآن، مرکز فرهنگ و معارف قرآن، برگرفته از مقاله «استعانت».
پانویس
- ↑ مفردات فی غریب القرآن، اصفهانی، راغب، ج۱، ص۳۵۴.
- ↑ تفسیر مراغی، مراغی، احمد بن مصطفی، ج۱، ص۳۴.
- ↑ التحریر و التنویر، ابن عاشور، ج۱، ص۱۸۴.
- ↑ تفسیر المنار، محمد رشید رضا، ج۱، ص۴۹.
- ↑ تفسیر المیزان، علامه طباطبایی، ج۱، ص۱۵۲.
- ↑ شرح منظومه، ص۳۵۰.
- ↑ تسنیم، ج۱، ص۴۴۷ـ۴۴۶.
- ↑ تفسیر المیزان، علامه طباطبایی، ج۸، ص۳۵۸.