سمعه
سُمعه انجام دادن کار نیک است به انگیزه اینکه آن کار نیک را مردم بشنوند.
معنای سُمعه
سمعه عبارت است از اینکه انسان عملى نیک همچون اطعام به دیگران و خواندن نماز اول وقت به جماعت در مسجد را نه براىخدا، که براى شنیدن مردم و مشهور و عزیز شدن نزد آنان، انجام دهد. [۱] [۲] [۳]
تفاوت سمعه با ریا
تفاوت سمعه با ریا آن است که ریا انجام دادن عمل به انگیزه دیدن مردم مىباشد.
کاربرد سُمعه در فقه
از آن به مناسبت در باب طهارت و صلات سخن گفته اند. شرط صحت عمل عبادى، اخلاص است؛ از این رو، چنانچه انگیزه عبادت یا جزء انگیزه، سمعه باشد، عمل باطل است؛ [۴] چنان که ریا هم همین حکم را دارد.
منبع
فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت، ج۴، ص۵۳۳-۵۳۴.
پانویس
- ↑ لسان العرب ج۸، ص۱۶۲.
- ↑ العین ج۱، ص۳۴۸.
- ↑ کتاب الطهارة (شیخ انصاری) ج۲، ص۱۰۶.
- ↑ العروة الوثقى ج۱، ص۴۱۱.
