برادری
اخوّت، مصدر «أخ» و به معنای برادری، دوستی و مصاحبت آمده است. معنای اصلی و حقیقی «أخ»، شریک در ولادت یا شیرخوارگی است که برادر نَسَبی و رضاعی را شامل می‌شود و در دیگر مفاهیم مانند هم قبیلگی، مشارکت در کار و صنعت، دین و دوستی، به صورت استعاره و مجاز به کار رفته است.
خطای یادکرد: برچسب تمام‌کنندهٔ </ref> برای برچسب <ref> پیدا نشد
بهترین برادران تو کسی است که برای انجام کارهای نیک بشتابد و تو را نیز به نیکوکاری بکشاند و به نیکی فرمانت دهد و در آن یاری‌ات دهد.»
۱۱)امام علی علیه السلام فرمودند: «خیرُ إخْوانِک مَن دَعاکَ إلی صِدْقِ المَقالِ بصدقِ مقالِهِ، و نَدَبکَ إلی أفضلِ الأعمالِ بحُسْنِ أعمالِهِ؛
<ref>
[۱۰۴]
بهترین برادران تو آن کسی است که با راستگویی خود، تو را به راستگویی فراخواند و با نیکو کاری اش تو را به بهترین کارها دعوت کند.»
ویژگی‌های بدترین برادران
در روایات نشانه بدترین برادر را اینگونه می‌خوانیم: امام علی علیه السلام فرمودند: «شَرُّ الإخْوانِ مَن تُکُلِّفَ لَهُ؛ <ref> [۱۰۵]
بدترین برادر آن است که مایه رنج و زحمت آدمی باشد.» امام صادق علیه السلام می‌فرماید: «بدترین برادر آنست که نافرمانی خدا را در پیش تو آراسته جلوه دهد.» <ref> [۱۰۶]
یعنی معصیت خدا را در نظرت زیبا جلوه دهد.
فهرست منابع
(۱) قرآن. (۲) محمود بن عبدالله آلوسی، روح المعانی، چاپ محمود شکری آلوسی، بیروت. (۳) عبدالواحد بن محمد آمدی، غررالحکم و درر الکلم، چاپ اعلمی، بیروت ۱۴۰۷/۱۹۸۷. (۴) ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، چاپ محمد ابوالفضل ابراهیم، بیروت ۱۳۸۷/۱۹۶۷. (۵) ابن اثیر، اسدالغابه، تهران ۱۳۳۶ ش. (۶) ابن بطریق، عمدة عیون صحاح الاخبار، چاپ محمودی و بهادری، تهران ۱۴۱۲. (۷) ابن حجر عسقلانی، فتح الباری، بیروت ۱۴۰۵، ۱۳۹۰۰. (۸) ابن حجر عسقلانی، کتاب الاصابة فی تمییز الصحابة، بیروت، ۱۳۹۰۱. (۹) ابن حزم، المحلّی، بیروت. (۱۰) ابن حنبل، فضائل الصحابه، چاپ و صی الله، مکه ۱۴۰۳. (۱۱) ابن رشد، بدایة المجتهد، بیروت ۱۴۰۸/۱۹۸۸. (۱۲) ابن سعد، الطبقات الکبری، بیروت ۱۳۸۰/۱۹۶۰. (۱۳) ابن شهر آشوب، مناقب آل ابی طالب، قم (۱۳۷۹). (۱۴) ابن عبدالبرّ، الاستیعاب فی معرفة الاصحاب، چاپ علی محمد بجاوی، قاهره (۱۳۸۰/۱۹۶۰). (۱۵) ابن قدامه، المغنی، بیروت ۱۴۰۳/۱۹۸۳. (۱۶) ابن کثیر، البدایة و النهایة، بیروت ۱۴۰۲/۱۹۸۲. (۱۷) ابن مغازلی، مناقب الامام علی بن ابی طالب علیه‌السلام، چاپ محمدباقر بهبودی، بیروت ۱۴۰۳/۱۹۸۳. (۱۸) ابن منظور، لسان العرب، بیروت ۱۴۱۲/۱۹۹۲. (۱۹) ابن هشام، السیرة النبویه، چاپ مصطفی سقا، ابراهیم ابیاری، و عبدالحفیظ شبلی، بیروت. (۲۰) هاشم بن سلیمان بحرانی، البرهان فی تفسیر القرآن، چاپ محمودبن جعفر موسوی زرندی، تهران ۱۳۳۴ ش. (۲۱) محمد بن عیسی ترمذی، الجامع الصحیح، ج ۵، چاپ ابراهیم عطوه عوض، بیروت. (۲۲) محمد بن عبدالله حاکم نیشابوری، المستدرک علی الصحیحین، بیروت. (۲۳) محمد بن حسن حرعاملی، وسائل الشیعة الی تحصیل مسائل الشریعة، چاپ عبدالرحیم ربانی شیرازی، بیروت ۱۴۰۳/۱۹۸۳. (۲۴) احمد بن علی خطیب بغدادی، تاریخ بغداد، مدینه. (۲۵) علی بن احمد سمهودی، وفاءالوفا، چاپ محمد محیی الدین عبدالحمید، بیروت. (۲۶) عبدالرحمن بن ابی بکر سیوطی، الجامع الصغیر فی احادیث البشیر النذیر، بیروت ۱۹۸۱. (۲۷) محمد حسین طباطبائی، المیزان فی تفسیر القرآن، بیروت ۱۳۹۰ـ۱۳۹۴/ ۱۹۷۱ـ۱۹۷۴. (۲۸) حسن بن فضل طبرسی، مکارم الاخلاق، چاپ علاءالدین علوی طالقانی، کربلاء. (۲۹) جعفر مرتضی عاملی، الصحیح من سیرة النبی الاعظم صلی اله علیه وآله وسلم، قم ۱۴۰۳. (۳۰) محمد بن عمرفخر رازی، التفسیر الکبیر، قاهره، چاپ افست تهران. (۳۱) سیدقطب، فی ظلال القرآن، بیروت ۱۳۸۶/۱۹۶۷. (۳۲) علی بن حسام الدین متقی، کنزالعمال، ج ۱۳، چاپ بکری حیانی و صفوة سقا، بیروت ۱۹۸۵. (۳۳) محمدباقر بن محمد تقی مجلسی، بحارالانوار، بیروت ۱۴۰۳/۱۹۸۳. (۳۴) جعفر بن حسن محقق حلّی، شرایع الاسلام فی مسائل الحلال و الحرام، چاپ عبدالحسین محمدعلی، نجف ۱۳۸۹/۱۹۶۹. (۳۵) محمد محمدی ری شهری، میزان الحکمة، قم ۱۳۶۲ ش. (۳۶) احمد مصطفی مراغی، تفسیر المراغی، بیروت ۱۹۸۵. (۳۷) موسوعه جمال عبدالناصر فی الفقه الاسلامی، ج ۴، قاهره ۱۴۱۱/۱۹۹۰. (۳۸) محمدحسن بن باقر نجفی، جواهر الکلام فی شرح شرایع الاسلام، بیروت ۱۹۸۱.
منبع
دانشنامه جهان اسلام، بنیاد دائرة المعارف اسلامی، برگرفته از مقاله «برادری»، شماره۸۵۵. سایت پژوهه
