تربیت
تربیت یعنی پرورش در جهت رشد و کمال.
تربیت در فقه
از آن به مناسبت در بابهاى صلات ، حج، تجارت، نکاح، صید و ذباحه و لقطه سخن گفته شده است.
تعریف
بعثت پیامبران، نزول کتابهاى آسمانى و تشریع شرایع و تکالیف، همه در راستاى تربیت انسان و هدایت او به صراط مستقیم عبودیت و نیل به هدف والاى خلقت، یعنى معرفت خداوند متعال و تخلق به فضائل انسانى و دورى جستن از رذائل و خوى حیوانى است؛ چنانکه آیات و روایات متعدّدى بر این حقیقت تأکید دارند و اصولا فلسفه تشکیل حکومت دینی و نصب کارگزاران شایسته و صالح در رأس امور، تشریع فرائضى همچون امر به معروف و نهی از منکر و اهتمام دین به تعلیم و تعلم، همان تربیت انسان به تربیت الهى و نیل او به قله بلند معرفت و عبودیت است.
تربیت فرزند
از وظایف مهم ولی کودک نسبت به وى اهتمام به تربیت او است. مضمون بسیارى از روایات چنین است: بگذارید کودک تا شش یا هفت سالگى بازی کند، سپس به تعلیم و تربیت او همّت گمارده، خواندن، نوشتن، قرآن، نماز، حلال و حرام و معارف دینى را به او بیاموزید و چون به سنّ نه سالگى رسید اهتمام و تأکید بیشترى- بویژه در امر نماز - داشته باشید. همچنین فرزندانتان را با احادیث و سخنان ما آشنا سازید قبل از آنکه مرجئه - فرقهاى منحرف از خط امامت- از شما پیشى گرفته، آنان را گمراه کنند. [۱] [۲] [۳]
برخی احکام تربیت
کسى که کودکى را پیدا کرده واجب است نسبت به تربیت او همّت گمارد . [۴] ازدواج شخص با قابلهاش که عهدهدار تربیت او بوده و نیز با دختر وى به قول مشهور مکروه است. [۵] و ذبح قربانی و نیز ذبح کردن چارپایى که خود انسان آن را تربیت کرده کراهت دارد. [۶] [۷] و نگهدارى توله سگ جهت تربیت آن براى امور مباح همچون نگهبانى از گله، زراعت و باغ جایز است. [۸] [۹] و حیوانى که توسط سگ شکار مىشود در صورتى حلال است که سگ براى شکار تربیت شده باشد. [۱۰]
منبع
فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت علیهم السلام ج۲، ص۴۳۵.
پانویس
- ↑ وسائل الشیعة ج۴، ص۱۸.
- ↑ وسائل الشیعةج۲۱، ص۴۷۳.
- ↑ وسائل الشیعة ج۲۱، ص۴۷۸.
- ↑ الروضة البهیة ج۷، ص۷۵.
- ↑ جامع المقاصدج۱۲، ص۴۸۴.
- ↑ النهایه ص۲۶۲.
- ↑ جواهر الکلام ج۳۶، ص۲۹۳.
- ↑ تذکرة الفقهاءج۱۰، ص۳۰.
- ↑ منتهی المطلب (ق)ج۲، ص۱۰۱۰.
- ↑ توضیح المسائل مراجع ج۲، ص ۵۱۸ م ۲۶۰۹.