دعا و نیایش ،خیرماندگار و راهی به سوی پیشرفت و تکامل معنوی انسان
چکیده
دعا، ساده ترین و صمیمانه ترین رابطه ی انسان با خداست. دعا، در خواست مخلوق از خالق برای رفع نیازهای مادّی و معنوی است و به شکل فردی و اجتماعی انجام می گیرد. واژه ی دعا به همراه مشتقات آن دویست و پانزده بار در قرآن به کار رفته است. دعایی که با رعایت آداب و شرایط آن خوانده شود، به اجابت نزدیکتر است. داشتن اخلاص، بیان شکر، صلوات فرستادن بر پیامبر(ص) و خانواده‌ی او، عمل نمودن کنار دعا، رعایت تقوا، حضور در مکان ها و زمان های خاص، ارتباط همیشگی با خدا داشتن، اظهار ندامت از گناهان وخشوع قلبی از شرایط پرداختن به دعاست. در بیانات امام علی(ع) در نهج البلاغه بحث دعا جایگاه مهّمی دارد و در خطبه ها و نامه ها و نیز در سخنان حکمت آمیز آن حضرت، به روشنی جلوه می نماید. در خطبه های 23، 99 و 64 شاخص ترین دعاهای امام علی(ع) متجلّی است که در آن ها همنشینی با سعادتمندان، سلامتی در دین داری و عدم طغیان در برابر خداوند با دریافت نعمت ها را می خواهد. امام علی(ع) دعا را دوست داشتنی‌ترین کارها، نزد خدا می داند و آن را سلاح اولیا و کلید پیروزی برمی شمرد. خدا در قرآن از دعا به عنوان عبادت یاد می نماید و می فرماید: مرا بخوانید تا شما را اجابت کنم. بحث دعا در سوره های قرآن از جمله؛ سوره ی بقره آیه‌ی 186، سوره ق آیه‌ی 16، سوره ی فاطر آیه‌ی 15، سوره ی نور آیه‌ی 37 و در بسیاری از آیات و سوره های دیگر بازتاب گسترده ای یافته است. انسان هر قدم که با دعا به سوی خدا بر می دارد، راه های تازه تری برای پیشرفت معنوی او یافت می شود و درهای پیروزی به رویش گشاده می گردد. دعا به همراه عمل صالح و انجام واجبات و ترک محرمات، انسان را به سوی صراط مستقیم الهی می رساند. انسان با عمل به احکام دین، پلّه های ترقّی معنویّت و تکامل را می پیماید وبا الگو گرفتن از چهارده معصوم(ع)، توفیق هدایت و بندگی درگاه الهی را نصیب خود می نماید و درِ رستگاری را به روی خود می گشاید.
